زندہ رود رخصت میشود از فردوس

شیشۂ صبر و سکونم ریز ریز
پیر رومی گفت در گوشم کہ خیز
آن حدیث شوق و آن جذب و یقین
آہ آن ایوان و آن کاخ برین
با دل پر خون رسیدم بر درش
یک ھجوم حور دیدم بر درش
بر لب شان زندہ رود ای زندہ رود
زندہ رود ای صاحب سوز و سرود
شور و غوغا از یسار و از یمین
یکدو دم با ما نشین ، با ما نشین
زندہ رود
راہرو کو داند اسرار سفر
ترسد از منزل ز رہزن بیشتر
عشق در ہجر و وصال آسودہ نیست
بی جمال لایزال آسودہ نیست
ابتدا پیش بتان افتادگی
انتہا از دلبران آزادگی
عشق بی پروا و ہر دم در رحیل
در مکان و لامکان ابن السبیل
کیش ما مانند موج تیز گام
اختیار جادہ و ترک مقام
حوران بہشت
شیوہ ہا داری مثال روزگار
یک نوای خوش دریغ از ما مدار