روح ہندوستان نالہ و فریاد می کند

شمع جان افسرد در فانوس ہند
ہندیان بیگانہ از ناموس ہند
مردک نامحرم از اسرار خویش
زخمۂ خود کم زند بر تار خویش
بر زمان رفتہ می بندد نظر
از تش افسردہ میسوزد جگر
بند ہا بر دست و پای من ازوست
نالہ ہای نارسای من ازوست
خویشتن را از خودی پرداختہ
از رسوم کہنہ زندان ساختہ
آدمیت از وجودش دردمند
عصر نو از پاک و ناپاکش نژند
بگذر از فقری کہ عریانی دہد
ای خنک فقری کہ سلطانی دہد
الحذر از جبر و ہم از خوی صبر
صابر و مجبور را زہر است جبر
این بہ صبر پیہمی خوگر شود
آن بہ جبر پیہمی خوگر شود
ہر دو را ذوق ستم گردد فزون
ورد من ’’یالیت قومی یعلمون‘‘
کی شب ہندوستان آید بروز
مرد جعفر ، زندہ روح او ہنوز
تا ز قید یک بدن وا می رہد
آشیان اندر تن دیگر نہد
گاہ او را با کلیسا ساز باز
گاہ پیش دیریان اندر نیاز
دین او آئین او سوداگری است
عنتری اندر لباس حیدری است
تا جہان رنگ و بو گردد دگر
رسم او آئین او گردد دگر
پیش ازین چیزی دگر مسجود او
در زمان ما وطن معبود او
ظاھر او از غم دین دردمند
باطنش چون دیریان زنار بند
جعفر اندر ہر بدن ملت کش است
این مسلمانی کہن ملت کش است
خند خندان است و با کس یار نیست
مار اگر خندان شود جز مار نیست
از نفاقش وحدت قومی دونیم
ملت او از وجود او لیم
ملتی را ہر کجا غارتگری است
اصل او از صادقی یا جعفری است
الامان از روح جعفر الامان
الامان از جعفران این زمان