حرکت بجنت الفردوس

در گذشتم از حد این کائنات
پا نھادم در جہان بی جہات
بی یمین و بی یسار است این جہان
فارغ از لیل و نہار است این جہان
پیش او قندیل ادراکم فسرد
حرف من از ہیبت معنی بمرد
با زبان آب و گل گفتار جان
در قفس پرواز میآید گران
اندکی اندر جھان دل نگر
تا ز نور خود شوی روشن بصر
چیست دل یک عالم بی رنگ و بوست
عالم بی رنگ و بو بی چار سوست
ساکن و ہر لحظہ سیار است دل
عالم احوال و افکار است دل
از حقایق تا حقایق رفتہ عقل
سیر او بی جادہ و رفتار و نقل
صد خیال و ہر یک از دیگر جداست
این بگردون آشنا آن نارساست
کس نگوید این کہ گردون آشناست
بر یمین آن خیال نارساست
یا سروری کاید از دیدار دوست
نیم گامی از ہوای کوی اوست
چشم تو بیدار باشد یا بخواب
دل ببیند بی شعاع آفتاب
آن جہان را بر جہان دل شناس
من چگویم زانچہ ناید در قیاس
اندر آن عالم جھانی دیگری
اصل او از کن فکانی دیگری
لازوال و ھر زمان نوع دگر
ناید اندر وھم و آید در نظر
ہر زمان او را کمالے دیگری
ہر زمان او را جمالے دیگری
روزگارش بی نیاز از ماہ و مہر
گنجد اندر ساحت او نہ سپہر
ہر چہ در غیب است آید روبرو
پیش از آن کز دل بروید آرزو
در زبان خود چسان گویم کہ چیست
این جہان نور و حضور و زندگیست
لالہ ھا آسودہ در کہسار ہا
نہر ھا گردندہ در گلزار ہا
غنچہ ہای سرخ و اسپید و کبود
از دم قدوسیان او را گشود
آبہا سیمین ، ہوا ہا عنبرین
قصرھا با قبہ ہای زمردین
خیمہ ہا یاقوت گون زرین طناب
شاہدان با طلعت آئینہ تاب
گفت رومی ’’ای گرفتار قیاس
در گذر از اعتبارات حواس
از تجلی کارہای خوب و زشت
می شود آن دوزخ این گردد بہشت
این کہ بینی قصر ہای رنگ رنگ
اصلش از اعمال و نی از خشت و سنگ
آنچہ خوانی کوثر و غلمان و حور
جلوۂ این عالم جذب و سرور
زندگی اینجا ز دیدار است و بس
ذوق دیدار است و گفتار است و بس‘‘