جلوۂ سروش

مرد عارف گفتگو را در ببست
مست خود گردید و از عالم گسست
ذوق و شوق او را ز دست او ربود
در وجود آمد ز نیرنگ شہود
با حضورش ذرہ ہا مانند طور
بے حضور او نہ نور و نی ظہور
نازنینی در طلسم آن شبی
آن شبی بی کوکبی را کوکبی
سنبلستان دو زلفش تا کمر
تاب گیر از طلعتش کوہ و کمر
غرق اندر جلوۂ مستانہ ئی
خوش سرود آن مست بی پیمانہ ئی
پیش او گردندہ فانوس خیال
ذوفنون مثل سپہر دیر سال
اندر آن فانوس پیکر رنگ رنگ
شکرہ بر گنجشک و بر آہو پلنگ
من بہ رومی گفتم ای دانای راز
بر رفیق کم نظر بگشای راز
گفت ’’این پیکر چو سیم تابناک
زاد در اندیشۂ یزدان پاک
باز بیتابانہ از ذوق نمود
در شبستان وجود امید فرود
ہمچو ما آوارہ و غربت نصیب
تو غریبی ، من غریبم ، او غریب
شأن او جبریلی و نامش سروش
می برد از ہوش و می آرد بہوش
غنچۂ ما را گشود از شبنمش
مردہ آتش ، زندہ از سوز دمش
زخمۂ شاعر بہ ساز دل ازوست
چاکہا در پردۂ محمل ازوست
دیدہ ام در نغمۂ او عالمی
آتشی گیر از نوای او دمی‘‘