صحبت با شاعر ہندی برتری ہری

حوریان را در قصور و در خیام

نالۂ من دعوت سوز تمام

آن یکی از خیمہ سر بیرون کشید

وان دگر از غرفہ رخ بنمود و دید

ہر دلی را در بہشت جاودان

دادم از درد و غم آن خاکدان

زیر لب خندید پیر پاک زاد

گفت ’’ای جادو گر ہندی نژاد‘‘

آن نوا پرداز ہندی را نگر

شبنم از فیض نگاہ او گہر

نکتہ آرائی کہ نامش برتری است

فطرت او چون سحاب آذری است

از چمن جز غنچۂ نورس نچید

نغمۂ تو سوی ما او را کشید

پادشاہی با نوای ارجمند

ہم بہ فقر اندر مقام او بلند

نقش خوبی بندد از فکر شگرف

یک جہان معنی نہان اندر دو حرف

کارگاہ زندگی را محرم است

او جم است و شعر او جام جم است‘‘

ما بہ تعظیم ھنر برخاستیم

باز با وی صحبتی آراستیم

زندہ رود

ای کہ گفتی نکتہ ہای دلنواز

مشرق از گفتار تو دانای راز

شعر را سوز از کجا آید بگوی

از خودی یا از خدا آید بگوی

برتری ہری

کس نداند در جہان شاعر کجاست

پردۂ او از بم و زیر نواست

آن دل گرمی کہ دارد در کنار

پیش یزدان ھم نمی گیرد قرار

جان ما را لذت اندر جستجوست

شعر را سوز از مقام آرزوست

ای تو از تاک سخن مست مدام

گر ترا آید میسر این مقام

با دو بیتی در جہان سنگ و خشت

می توان بردن دل از حور بہشت

زندہ رود

ہندیان را دیدہ ام در پیچ و تاب

سر حق وقتست گوئی بی حجاب

برتری ہری

این خدایان تنک مایہ ز سنگ اند و ز خشت

برتری ہست کہ دور است ز دیر و ز کنشت

سجدہ بی ذوق عمل خشک و بجائی نرسد

زندگانی ہمہ کردار ، چہ زیبا و چہ زشت

فاش گویم بتو حرفی کہ نداند ہمہ کس

ای خوش آن بندہ کہ بر لوح دل او را بنوشت

این جھانی کہ تو بینی اثر یزدان نیست

چرخہ از تست و ہم آن رشتہ کہ بر دوک تو رشت

پیش آئین مکافات عمل سجدہ گزار

زانکہ خیزد ز عمل دوزخ و اعراف و بہشت

برتری ہری