قندہار و زیارت خرقہ مبارک

قندہار آن کشور مینو سواد
اہل دل را خاک او خاک مراد
رنگ ہا ، بوہا ، ہواہا ، آب ہا
آب ہا تابندہ چون سیماب ہا
لالہ ھا در خلوت کہسار ہا
نارھا یخ بستہ اندر نارہا
کوی آن شہر است ما را کوی دوست
ساربان بر بند محمل سوی دوست
می سرایم دیگر از یاران نجد
از نوائی ، ناقہ را آرم بہ وجد

غزل
از دیر مغان آیم بی گردش صہباست
در منزل لا بودم از بادہ الا مست
دانم کہ نگاہ او ظرف ہمہ کس بیند
کرد است مرا ساقی از عشوہ و ایما مست
وقت است کہ بگشایم میخانۂ رومی باز
پیران حرم دیدم در صحن کلیسا مست
این کار حکیمی نیست دامان کلیمی گیر
صد بندۂ ساحل مست یک بندہ دریا مست
دل را بہ چمن بردم از باد چمن افسرد
میرد بخیابانہا این لالۂ صحرا مست
از حرف دلاویزش اسرار حرم پیدا
دی کافرکی دیدم در وادی بطحا مست
سینا است کہ فاران است یارب چہ مقام است این
ہر ذرہ خاک من چشمی است تماشا مست
خرقۂ آن ’’برزخ لایبغیان‘‘
دیدمش در نکتۂ ’’لی خرقتان‘‘
دین او آئین او تفسیر کل
در جبین او خط تقدیر کل
عقل را او صاحب اسرار کرد
عشق را او تیغ جوھر دار کرد
کاروان شوق را او منزل است
ما ہمہ یک مشت خاکیم او دل است
آشکارا دیدنش اسرای ماست
در ضمیرش مسجد اقصای ماست
آمد از پیراہن او بوی او
داد ما را نعرہ اﷲ ہو
با دل من شوق بی پروا چہ کرد
بادۂ پر زور با مینا چہ کرد
رقصد اندر سینہ از زور جنون
تا ز راہ دیدہ میآید برون
گفت ’’من جبریلم و نور مبین‘‘
پیش ازین او را ندیدم اینچنین
شعر رومی خواند و خندید و گریست
یا رب این دیوانۂ فرزانہ کیست؟
در حرم با من سخن زندانہ گفت
از می و مغ زادہ و پیمانہ گفت
گفتمش این حرف بیباکانہ چیست
لب فرو بند این مقام خامشی ست
من ز خون خویش پروردم ترا
صاحب آہ سحر کردم ترا
بازیاب این نکتہ را ای نکتہ رس
عشق مردان ضبط احوال است و بس
گفت عقل و ہوش آزار دل است
مستی و وارفتگی کار دل است
نعرہ ہا زد تا فتاد اندر سجود
شعلۂ آواز او بود او نبود