بر مزار سلطان محمود علیہ الرحمہ

خیزد از دل نالہ ہا بی اختیار
آہ ! آن شھری کہ اینجا بود پار
آن دیار و کاخ و کو ویرانہ ایست
آن شکوہ و فال و فر افسانہ ایست
گنبدی ، در طوف او چرخ برین
تربت سلطان محمود است این
آنکہ چون کودک لب از کوثر بشست
گفت در گہوارہ نام او نخست
برق سوزان تیغ بی زنھار او
دشت و در لرزندہ از یلغار او
زیر گردون آیت اﷲ رایتش
قدسیان قرآن سرا بر تربتش
شوخی فکرم مرا از من ربود
تا نبودم در جھان دیر و زود
رخ نمود از سینہ ام آن آفتاب
پردگیہا از فروغش بی حجاب
مہر گردون از جلالش در رکوع
از شعاعش دوش میگردد طلوع
وارہیدم از جہان چشم و گوش
فاش چون امروز دیدم صبح دوش
شہر غزنین یک بہشت رنگ و بو
آب جوہا نغمہ خوان در کاخ و کو
قصر ہای او قطار اندر قطار
آسمان با قبہ ہایش ھم کنار
نکتہ سنج طوس را دیدم ببزم
لشکر محمود را دیدم بہ رزم
روح سیر عالم اسرار کرد
تا مرا شوریدہ ئی بیدار کرد
آنہمہ مشتاقی و سوز و سرور
در سخن چون رند بے پروا جسور
تخم اشکی اندر آن ویرانہ کاشت
گفتگوہا با خدای خویش داشت
تا نبودم بیخبر از راز او
سوختم از گرمی آواز او