بر مزار حضرت احمد شاہ باباعلیہ الرحمہ

تربت آن خسرو روشن ضمیر
از ضمیرش ملتی صورت پذیر
گنبد او را حرم داند سپہر
با فروغ از طوف او سیمای مہر
مثل فاتح آن امیر صف شکن
سکہ ئی زد ھم بہ اقلیم سخن
ملتی را داد ذوق جستجو
قدسیان تسبیح خوان بر خاک او
از دل و دست گہر ریزی کہ داشت
سلطنت ہا برد و بی پروا گذاشت
نکتہ سنج و عارف و شمشیر زن
روح پاکش با من آمد در سخن
گفت می دانم مقام تو کجاست
نغمۂ تو خاکیان را کیمیاست
خشت و سنگ از فیض تو دارای دل
روشن از گفتار تو سینای دل
پیش ما ای آشنای کوی دوست
یک نفس بنشین کہ داری بوی دوست
ایخوش آن کو از خودی آئینہ ساخت
وندر آن آئینہ عالم را شناخت
پیر گردید این زمین و این سپہر
ماہ کور از کور چشمیہای مہر
گرمی ہنگامہ ئی می بایدش
تا نخستین رنگ و بو باز آیدش
بندۂ مؤمن سرافیلی کند
بانگ او ہر کہنہ را برہم زند
ای ترا حق داد جان ناشکیب
تو ز سر ملک و دین داری نصیب
فاش گو با پور نادر فاش گوی
باطن خود را بہ ظاہر فاش گوی