مسافر وارد میشود بہ شہر کابل

شہر کابل خطۂ جنت نظیر
آب حیوان از رگ تاکش بگیر
چشم صائب از سوادش سرمہ چین
روشن و پایندہ باد آن سر زمین
در ظلام شب سمن زارش نگر
بر بساط سبزہ می غلطد سحر
آن دیار خوش سواد ، آن پاک بوم
باد او خوشتر ز باد شام و روم
آب او براق و خاکش تابناک
زندہ از موج نسیمش ، مردہ خاک
ناید اندر حرف و صوت اسرار او
آفتابان خفتہ در کہسار او
ساکنانش سیر چشم و خوش گہر
مثل تیغ از جوھر خود بی خبر
قصر سلطانی کہ نامش دلگشاست
زائران را گرد راہش کیمیاست
شاہ را دیدم در آن کاخ بلند
پیش سلطانی فقیری دردمند
خلق او اقلیم دلہا را گشود
رسم و آئین ملوک آنجا نبود
من حضور آن شہ والا گہر
بینوا مردی بہ دربار عمر
جانم از سوز کلامش در گداز
دست او بوسیدم از راہ نیاز
پادشاہی خوش کلام و سادہ پوش
سخت کوش و نرم خوی و گرم جوش
صدق و اخلاص از نگاہش آشکار
دین و دولت از وجودش استوار
خاکی و از نوریان پاکیزہ تر
از مقام فقر و شاہی باخبر
در نگاہش روزگار شرق و غرب
حکمت او راز دار شرق و غرب
شہر یاری چون حکیمان نکتہ دان
رازدان مد و جزر امتان
پردہ ہا از طلعت معنی گشود
نکتہ ہای ملک و دین را وانمود
گفت ’’از آن آتش کہ داری در بدن
من ترا دانم عزیز خویشتن
ہر کہ او را از محبت رنگ و بوست
در نگاہم ہاشم و محمود اوست‘‘
در حضور آن مسلمان کریم
ہدیہ آوردم ز قرآن عظیم
گفتم ’’این سرمایۂ اہل حق است
در ضمیر او حیات مطلق است
اندرو ہر ابتدا را انتہا است
حیدر از نیروی او خیبر گشاست‘‘
نشۂ حرفم بخون او دوید
دانہ دانہ اشک از چشمش چکید
گفت ’’نادر در جہان بیچارہ بود
از غم دین و وطن آوارہ بود
کوہ و دشت از اضطرابم بیخبر
از غمان بی حسابم بے خبر
نالہ با بانگ ہزار آمیختم
اشک با جوی بہار آمیختم
غیر قرآن غمگسار من نبود
قوتش ہر باب را بر من گشود‘‘
گفتگوے خسرو والا نژاد
باز با من جذبۂ سرشار داد
وقت عصر آمد صدای الصلوت
آن کہ مؤمن را کند پاک از جہات
انتہای عاشقان سوز و گداز
کردم اندر اقتدای او نماز
رازہای آن قیام و آن سجود
جز بہ بزم محرمان نتوان گشود