حکمت کلیمی

تا نبوت حکم حق جاری کند
پشت پا بر حکم سلطان میزند
در نگاہش قصر سلطان کہنہ دیر
غیرت او بر نتابد حکم غیر
پختہ سازد صحبتش ہر خام را
تازہ غوغائی دھد ایام را
درس او ’’اﷲ بس باقی ہوس‘‘
تا نیفتد مرد حق در بند کس
از نم او آتش اندر شاخ تاک
در کف خاک از دم او جان پاک
معنی جبریل و قرآن است او
فطرة اﷲ را نگہبان است او
حکمتش برتر ز عقل ذوفنون
از ضمیرش امتی آید برون
حکمرانی بی نیاز از تخت و تاج
بی کلاہ و بی سپاہ و بی خراج
از نگاہش فرودین خیزد ز دی
درد ہر خم تلخ تر گردد ز می
اندر آہ صبحگاہ او حیات
تازہ از صبح نمودش کائنات
بحر و بر از زور طوفانش خراب
در نگاہ او پیام انقلاب
درس ’’لا خوف علیہم‘‘ می دہد
تا دلے در سینۂ آدم نہد
عزم و تسلیم و رضا آموزدش
در جہان مثل چراغ افروزدش
من نمیدانم چہ افسون می کند
روح را در تن دگرگون می کند
صحبت او ہر خزف را در کند
حکمت او ہر تہی را پر کند
بندۂ درماندہ را گوید کہ خیز
ہر کہن معبود را کن ریز ریز‘‘
مرد حق افسون این دیر کہن
از دو حرف ’’ربی الاعلی‘‘ شکن
فقر خواہی از تہی دستی منال
عافیت در حال و نی در جاہ و مال
صدق و اخلاص و نیاز و سوز و درد
نی زر و سیم و قماش سرخ و زرد
بگذر از کاؤس و کی ای زندہ مرد
طوف خود کن گرد ایوانی مگرد
از مقام خویش دور افتادہ ئی
کرگسی کم کن کہ شاہین زادہ ئی
مرغک اندر شاخسار بوستان
بر مراد خویش بندد آشیان
تو کہ داری فکرت گردون مسیر
خویش را از مرغکی کمتر مگیر
دیگر این نہ آسمان تعمیر کن
بر مراد خود جہان تعمیر کن
چون فنا اندر رضای حق شود
بندۂ مؤمن قضای حق شود
چار سوی با فضای نیلگون
از ضمیر پاک او آید برون
در رضای حق فنا شو چون سلف
گوہر خود را برون آر از صدف
در ظلام این جہان سنگ و خشت
چشم خود روشن کن از نور سرشت
تا نگیری از جلال حق نصیب
ہم نیابی از جمال حق نصیب
ابتدای عشق و مستی قاہری است
انتہای عشق و مستی دلبری است
مرد مؤمن از کمالات وجود
او وجود و غیر او ہر شی نمود
گر بگیرد سوز و تاب از لاالہ
جز بکام او نگردد مھر و مہ