بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را

بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
بند نقاب بر گشا ماہ تمام خویش را
زمزمۂ کہن سرای گردش بادہ تیز کن
باز بہ بزم ما نگر ، آتش جام خویش را
دام ز گیسوان بدوش زحمت گلستان بری
صید چرا نمی کنی طایر بام خویش را
ریگ عراق منتظر ، کشت حجاز تشنہ کام
خون حسین باز دہ کوفہ و شام خویش را
دوش بہ راہبر زند ، راہ یگانہ طی کند
می ندہد بدست کس عشق زمام خویش را
نالہ بہ آستان دیر بیخبرانہ می زدم
تا بحرم شناختم راہ و مقام خویش را
قافلہ بھار را طایر پیش رس نگر
آنکہ بخلوت قفس گفت پیام خویش را