|
خود را کنم سجودی ، دیر و حرم نماندہ
|
|
کم سخن غنچہ کہ در پردۂ دل رازی داشت
|
|
من بندۂ آزادم عشق است امام من
|
|
ای لالہ ای چراغ کہستان و باغ و راغ
|
|
ہنگامہ را کہ بست درین دیر دیر پای
|
|
لالہ این گلستان داغ تمنائی نداشت
|
|
باز این عالم دیرینہ جوان می بایست
|
|
صورت گری کہ پیکر روز و شب آفرید
|
|
بہار آمد نگہ می غلطد اندر آتش لالہ
|
|
این ہم جہانی آن ھم جہانی
|
|
بہ نگاہ آشنائی چو درون لالہ دیدم
|
|
از داغ فراق او در دل چمنی دارم
|
|
جہان رنگ و بو پیدا تو میگوئی کہ راز است این
|
|
بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
|
|
ترا نادان امید غمگساریہا ز افرنگ است
|
|
در این صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را
|
|
گذر از آنکہ ندیدست و جز خبر ندہد
|
|
دم مرا صفت باد فرودین کردند
|
|
چون چراغ لالہ سوزم در خیابان شما
|
|
خودی را مردم آمیزی دلیل نارسائی ہا
|
|
مثل شرر ذرہ را تن بہ تپیدن دہم
|
|
دو دستہ تیغم و گردون برہنہ ساخت مرا
|
|
قلندران کہ بہ تسخیر آب و گل کوشند
|
|
می دیرینہ و معشوق جوان چیزی نیست
|
|
دیار شوق کہ درد آشناست خاک آنجا
|
|
تو کیستی ز کجائی کہ آسمان کبود
|
|
من ہیچ نمی ترسم از حادثۂ شب ہا
|
|
بینی جہان را خود را نبینی
|
|
از ہمہ کس کنارہ گیر صحبت آشنا طلب
|
|
ز رسم و راہ شریعت نکردہ ام تحقیق
|
|
فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
|
|
بر دل بیتاب من ساقی می نابی زند
|
|
عشق را نازم کہ بودش را غم نابود نی
|
|
بیا کہ خاوریان نقش تازہ ئی بستند
|
|
عشق اندر جستجو افتاد آدم حاصل است
|
|
کشیدی بادہ ہا در صحبت بیگانہ پی در پی
|
|
چو خورشید سحر پیدا نگاہی می توان کردن
|
|
علمی کہ تو آموزی مشتاق نگاہی نیست
|
|
نیابی در جہان یاری کہ داند دلنوازی را
|
|
جہان کورست و از آئینۂ دل غافل افتاد است
|
|
گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
|
|
برون زین گنبد در بستہ پیدا کردہ ام راہی
|
|
زندگی در صدف خویش گہر ساختن است
|
|
گشادہ رو ز خوش و ناخوش زمانہ گذر
|
|
گرچہ می دانم کہ روزی بی نقاب آید برون
|
|
خواجہ از خون رگ مزدور سازد لعل ناب
|
|
ما از خدای گم شدہ ایم او بجستجوست
|
|
درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
|
|
عاشق آن نیست کہ لب گرم فغانی دارد
|
|
سخن تازہ زدم کس بسخن وا نرسید
|
|
لالہ صحرایم از طرف خیابانم برید
|
|
شراب میکدۂ من نہ یادگار جم است
|
|
از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاہ نیست
|
|
خیال من بہ تماشای آسمان بود است
|
|
باز بر رفتہ و آیندہ نظر باید کرد
|
|
جہان ما ہمہ خاک است و پی سپر گردد
|
|
ای غنچہ خوابیدہ چو نرگس نگران خیز
|
|
مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز
|
|
عرب کہ باز دہد محفل شبانہ کجاست
|
|
فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است
|
|
ہوس ہنوز تماشا گر جہانداری است
|
|
با نشئہ درویشی در ساز و دمادم زن
|
|
ز سلطان کنم آرزوی نگاہی
|
|
خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
|
|
چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش
|
|
تکیہ بر حجت و اعجاز و بیان نیز کنند
|
|
لالہ این چمن آلودۂ رنگ است ہنوز
|
|
غلام زندہ دلانم کہ عاشق سرہ اند
|
|
خرد از ذوق نگہ گرم تماشا بود است
|
|
دگر ز سادہ دلیہای یار نتوان گفت
|
|
زمانہ قاصد طیار آن دلآرام است
|
|
اگر بہ بحر محبت کرانہ می خواہی
|
|
درون لالہ گذر چون صبا توانی کرد
|
|
مہ و ستارہ کہ در راہ شوق ہم سفرند
|
|
بر خیز کہ آدم را ہنگام نمود آمد
|
|
دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم
|
|
’شاخ نھال سدرہ ئی خار و خس چمن مشو‘‘
|
|
ای خدای مہر و مہ خاک پریشانی نگر
|
|
ما کہ افتندہ تر از پرتو ماہ آمدہ ایم
|
|
بہ فغان نہ لب گشودم کہ فغان اثر ندارد
|
|
نفس شمار بہ پیچاک روزگار خودیم
|
|
چند بروی خودکشی پردۂ صبح و شام را
|
|
بحرفی می توان گفتن تمنای جہانی را
|
|
بہ تسلئی کہ دادی نگذاشت کار خود را
|
|
جانم در آویخت با روزگاران
|
|
فرصت کشمکش مدہ این دل بی قرار را
|
|
خاور کہ آسمان بکمند خیال اوست
|
|
انجم بگریبان ریخت این دیدۂ تر ما را
|
|
یاد ایامی کہ خوردم بادہ ہا با چنگ و نی
|
|
رمز عشق تو بہ ارباب ہوس نتوان گفت
|
|
این دل کہ مرا دادی لبریز یقین بادا
|
|
کف خاکی برگ و سازم برہی فشانم او را
|
|
بدہ آندل کہ مستی ہای او از بادۂ خویش است
|
|
نور تو وانمود سپید و سیاہ را
|
|
اگر نظارہ از خود رفتگی آرد حجاب اولی
|
|
بجہان دردمندان تو بگو چہ کار داری
|
|
درین میخانہ ای ساقی ندارم محرمی دیگر
|
|
شب من سحر نمودی کہ بہ طلعت آفتابی
|
|
از چشم ساقی مست شرابم
|
|
ہوای خانہ و منزل ندارم
|
|
زمستان را سرآمد روزگاران
|
|
مرا براہ طلب بار در گل است ہنوز
|
|
بر جھان دل من تاختنش را نگرید
|
|
خوشتر ز ہزار پارسائی
|
|
مرغ خوش لہجہ و شاہین شکاری از تست
|
|
نہ در اندیشۂ من کار زار کفر و ایمانی
|
|
ز شاعر نالہ مستانہ در محشر چہ می خواہی
|
|
دل بی قید من با نور ایمان کافری کردہ
|
|
ز ہر نقشی کہ دل از دیدہ گیرد پاک میآیم
|
|
از آن آبی کہ در من لالہ کارد ساتگینی دہ
|
|
ساقیا بر جگرم شعلۂ نمناک انداز
|
|
درین محفل کہ کار او گذشت از بادہ و ساقی
|
|
سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو
|
|
عقل ہم عشق است و از ذوق نگہ بیگانہ نیست
|
|
یا مسلمان را مدہ فرمان کہ جان بر کف بنہ
|
|
بر عقل فلک پیما ترکانہ شبیخون بہ
|
|
نظر بہ راہ نشینان سوارہ می گذرد
|
|
تو باین گمان کہ شاید سر آستانہ دارم
|
|
خیز و بخاک تشنہ ئی بادۂ زندگی فشان
|
|
برون کشید ز پیچاک ہست و بود مرا
|
|
فصل بہار این چنین بانگ ہزار این چنین
|
|
این جہان چیست صنم خانۂ پندار من است
|
|
گرچہ شاہین خرد بر سر پروازی ہست
|
|
دل دیدہ ئی کہ دارم ہمہ لذت نظارہ
|
|
نوای من از آن پر سوز و بیباک و غم انگیزست
|
|
بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
|
|
بصدای درمندی بنوای دلپذیری
|
|
من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم
|
|
از مشت غبار ما صد نالہ برانگیزی
|
|
ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را
|
|
غزل سرای و نواہای رفتہ باز آور
|
|
درون سینۂ ما سوز آرزو ز کجاست؟
|
|
’’عشق شور انگیز را ہر جادہ در کوی تو برد‘‘
|
|
دعا
|
|
حصہ اول
|
|
بہ خوانندۂ کتاب زبور
|
|
زبورِعجم
|
