در معنی اینکہ حیات ملیہ مرکز محسوس میخواہد و مرکز ملت اسلامیہ بیت الحرام است

می گشایم عقدہ از کار حیات
سازمت آگاہ اسرار حیات
چون خیال از خود رمیدن پیشہ اش
از جہت دامن کشیدن پیشہ اش
در جھان دیر و زود آید چسان
وقت او فردا و دی زاید چسان
گر نظر  داری یکے بر خود نگر
جز رم پیھم نہ ئی ای بیخبر
تا نماید تاب نامشہود خویش
شعلہ ی او پردہ بند از دود خویش
سیر او را تا سکون بیند نظر
موج جویش بستہ آمد در گہر
آتش او دم بخویش اندر کشید
لالہ گردید و ز شاخی بر دمید
فکر خام تو گران خیز است و لنگ
تہمت گل بست بر پرواز رنگ
زندگی مرغ نشیمن ساز نیست
طایر رنگ است و جز پرواز نیست
در قفس واماندہ و آزاد ھم
با نواہا می زند فریاد ہم
از پرش پرواز شوید دمبدم
چارہ ی خود کردہ جوید دمبدم
عقدہ ہا خود می زند در کار خویش
باز آسان می کند دشوار خویش
پا بگل گردد حیات تیزگام
تا دو بالا گرددش ذوق خرام
سازہا خوابیدہ اندر سوز او
دوش و فردا زادہ ی امروز او
دمبدم مشکل گر و آسان گذار
دمبدم نو آفرین و تازہ کار
گرچہ مثل بو سراپایش رم است
چون وطن در سینہ ئی گیرد دم است
رشتہ ہای خویش را بر خود تند
تکمہ ئے گردد گرہ بر خود زند
در گرہ چون دانہ دارد برگ و بر
چشم بر خود وا کند گردد شجر
خلعتی از آب و گل پیدا کند
دست و پا و چشم و دل پیدا کند
خلوت اندر تن گزیند زندگی
انجمن ہا آفریند زندگی

ہمچنان آئین میلاد امم
زندگی بر مرکزی آید بھم
حلقہ را مرکز چو جان در پیکر است
خط او در نقطہ ی او مضمر است
قوم را ربط و نظام از مرکزی
روزگارش را دوام از مرکزی
راز دار و راز ما بیت الحرم
سوز ما ہم ساز ما بیت الحرم
چون نفس در سینہ او را پروریم
جان شیرین است او ما پیکریم
تازہ رو بستان ما از شبنمش
مزرع ما آب گیر از زمزمش
تاب دار از ذرہ ہایش آفتاب
غوطہ زن اندر فضایش آفتاب
دعوی او را دلیل استیم ما
از براھین خلیل استیم ما
در جہان ما را بلند آوازہ کرد
با حدوث ما قدم شیرازہ کرد
ملت بیضا ز طوفش ہم نفس
ہمچو صبح آفتاب اندر قفس
از حساب او یکی بسیاریت
پختہ از بند یکی خودداریت
تو ز پیوند حریمی زندہ ئی
تا طواف او کنی پایندہ ئی
در جہان جان امم جمعیت است
در نگر سر حرم جمعیت است
عبرتی ای مسلم روشن ضمیر
از مآل امت موسی بگیر
داد چون آن قوم مرکز را ز دست
رشتہ ی جمعیت ملت شکست
آنکہ بالید اندر آغوش رسل
جزو او دانندہ ی اسرار کل
دہر سیلی بر بنا گوشش کشید
زندگی خون گشت و از چشمش چکید
رفت نم از ریشہ ہای تاک او
بید مجنون ہم نروید خاک او
از گل غربت زبان گم کردہ ئی
ہم نوا ہم آشیان گم کردہ ئی
شمع مرد و نوحہ خوان پروانہ اش
مشت خاکم لرزد از افسانہ اش
ای ز تیغ جور گردون خستہ تن
ای اسیر التباس و وہم و ظن
پیرہن را جامہ احرام کن
صبح پیدا از غبار شام کن
مثل آبا غرق اندر سجدہ شو
آنچنان گم شو کہ یکسر سجدہ شو
مسلم پیشین نیازی آفرید
تا بہ ناز عالم آشوبی رسید
در رہ حق پا بہ نوک خار خست
گلستان در گوشہ ی دستار بست