در معنی اینکہ وطن اساس ملت نیست
- Parent Category: رموزِ بیخودی
- Hits: 3975
- Print , Email
آنچنان قطع اخوت کردہ اند
بر وطن تعمیر ملت کردہ اند
تا وطن را شمع محفل ساختند
نوع انسان را قبائل ساختند
جنتی جستند در بئس القرار
تا ’’احلوا قومہم دار البوار‘‘
این شجر جنت ز عالم بردہ است
تلخی پیکار بار آوردہ است
مردمی اندر جہان افسانہ شد
آدمی از آدمی بیگانہ شد
روح از تن رفت و ہفت اندام ماند
آدمیت گم شد و اقوام ماند
تا سیاست مسند مذہب گرفت
این شجر در گلشن مغرب گرفت
قصہ ی دین مسیحائی فسرد
شعلہ ی شمع کلیسائی فسرد
اسقف از بی طاقتی در ماندہ ئی
مہرہ ہا از کف برون افشاندہ ئی
قوم عیسی بر کلیسا پازدہ
نقد آئین چلیپا وازدہ
دہریت چون جامہ ی مذہب درید
مرسلی از حضرت شیطان رسید
آن فلارنساوی باطل پرست
سرمہ ی او دیدہ ی مردم شکست
نسخہ ئی بہر شہنشاہان نوشت
در گل ما دانہ ی پیکار کشت
فطرت او سوی ظلمت بردہ رخت
حق ز تیغ خامہ ی او لخت لخت
بتگری مانند آزر پیشہ اش
بست نقش تازہ ئی اندیشہ اش
مملکت را دین او معبود ساخت
فکر او مذموم را محمود ساخت
بوسہ تا بر پای این معبود زد
نقد حق را بر عیار سود زد
باطل از تعلیم او بالیدہ است
حیلہ اندازی فنی گردیدہ است
طرح تدبیر زبون فرجام ریخت
این خسک در جادہ ی ایام ریخت
شب بچشم اہل عالم چیدہ است
مصلحت تزویر را نامیدہ است
بر وطن تعمیر ملت کردہ اند
تا وطن را شمع محفل ساختند
نوع انسان را قبائل ساختند
جنتی جستند در بئس القرار
تا ’’احلوا قومہم دار البوار‘‘
این شجر جنت ز عالم بردہ است
تلخی پیکار بار آوردہ است
مردمی اندر جہان افسانہ شد
آدمی از آدمی بیگانہ شد
روح از تن رفت و ہفت اندام ماند
آدمیت گم شد و اقوام ماند
تا سیاست مسند مذہب گرفت
این شجر در گلشن مغرب گرفت
قصہ ی دین مسیحائی فسرد
شعلہ ی شمع کلیسائی فسرد
اسقف از بی طاقتی در ماندہ ئی
مہرہ ہا از کف برون افشاندہ ئی
قوم عیسی بر کلیسا پازدہ
نقد آئین چلیپا وازدہ
دہریت چون جامہ ی مذہب درید
مرسلی از حضرت شیطان رسید
آن فلارنساوی باطل پرست
سرمہ ی او دیدہ ی مردم شکست
نسخہ ئی بہر شہنشاہان نوشت
در گل ما دانہ ی پیکار کشت
فطرت او سوی ظلمت بردہ رخت
حق ز تیغ خامہ ی او لخت لخت
بتگری مانند آزر پیشہ اش
بست نقش تازہ ئی اندیشہ اش
مملکت را دین او معبود ساخت
فکر او مذموم را محمود ساخت
بوسہ تا بر پای این معبود زد
نقد حق را بر عیار سود زد
باطل از تعلیم او بالیدہ است
حیلہ اندازی فنی گردیدہ است
طرح تدبیر زبون فرجام ریخت
این خسک در جادہ ی ایام ریخت
شب بچشم اہل عالم چیدہ است
مصلحت تزویر را نامیدہ است
