روح حکیم سنائی از بہشت برین جواب میدہد

رازدان خیر و شر گشتم ز فقر
زندہ و صاحب نظر گشتم ز فقر
یعنی آن فقری کہ داند راہ را
بیند از نور خودے اﷲ را
اندرون خویش جوید لاالہ
در تہ شمشیر گوید لاالہ
فکر جان کن چون زنان بر تن متن
ہمچو مردان گوی در میدان فکن
سلطنت اندر جہان آب و گل
قیمت او قطرہ ئی از خون دل
مؤمنان زیر سپہر لاجورد
زندہ از عشقند و نی از خواب و خورد
می ندانی عشق و مستی از کجاست ؟
این شعاع آفتاب مصطفی است
زندہ ئی تا سوز او در جان تست
این نگہدارندۂ ایمان تست
با خبر شو از رموز آب و گل
پس بزن بر آب و گل اکسیر دل
دل ز دین سر چشمۂ ہر قوت است
دین ہمہ از معجزات صحبت است
دین مجو اندر کتب ای بیخبر
علم و حکمت از کتب ، دین از نظر
بوعلی دانندۂ آب و گل است
بیخبر از خستگیہای دل است
نیش و نوش بوعلی سینا بہل
چارہ سازیہای دل از اہل دل
مصطفی بحر است و موج او بلند
خیز و این دریا بجوی خویش بند
مدتی بر ساحلش پیچیدہ ئی
لطمہ ہای موج او نادیدہ ئے
یک زمان خود را بہ دریا در فکن
تا روان رفتہ باز آید بتن
ای مسلمان جز براہ حق مرو
ناامید از رحمت عامی مشو
پردہ بگذار آشکارائی گزین
تا بلرزد از سجود تو زمین
دوش دیدم فطرت بیتاب را
روح آن ہنگامۂ اسباب را
چشم او بر زشت و خوب کائنات
در نگاہ او غیوب کائنات
دست او با آب و خاک اندر ستیز
آن بھم پیوستہ و این ریز ریز
گفتمش در جستجوی کیستی ؟
در تلاش تار و پوے کیستی ؟
گفت از حکم خدای ذوالمنن
آدمی نو سازم از خاک کہن
مشت خاکی را بصد رنگ آزمود
پی بہ پی تابید و سنجید و فزود
آخر او را آب و رنگ لالہ داد
لاالہ اندر ضمیر او نہاد
باش تا بینی بہار دیگری
از بہار پاستان رنگین تری
ہر زمان تدبیرہا دارد رقیب
تا نگیری از بہار خود نصیب
بر درون شاخ گل دارم نظر
غنچہ ھا را دیدہ ام اندر سفر
لالہ را در وادی و کوہ و دمن
از دمیدن باز نتوان داشتن
بشنود مردی کہ صاحب جستجوست
نغمہ ئی را کو ہنوز اندر گلوست