سفر بہ غزنی و زیارت مزار حکیم سنائی

از نوازشہای سلطان شہید
صبح و شامم ، صبح و شام روز عید
نکتہ سنج خاوران ہندی فقیر
میہمان خسرو کیوان سریر
تا ز شہر خسروی کردم سفر
شد سفر بر من سبکتر از حضر
سینہ بگشادم بہ آن بادی کہ پار
لالہ رست از فیض او در کوہسار
آہ غزنی آن حریم علم و فن
مرغزار شیر مردان کہن
دولت محمود را زیبا عروس
از حنا بندان او دانای طوس
خفتہ در خاکش حکیم غزنوی
از نوای او دل مردان قوے
آن ’’حکیم غیب‘‘ ، آن صاحب مقام
’’ترک جوش‘‘ رومی از ذکرش تمام
من ز پیدا او ز پنھان در سرور
ہر دو را سرمایہ از ذوق حضور
او نقاب از چہرہ ایمان گشود
فکر من تقدیر مؤمن وانمود
ہر دو را از حکمت قرآن سبق
او ز حق گوید من از مردان حق
در فضای مرقد او سوختم
تا متاع نالہ ئی اندوختم
گفتم ای بینندۂ اسرار جان
بر تو روشن این جہان و آن جہان
عصر ما وارفتۂ آب و گل است
اہل حق را مشکل اندر مشکل است
مؤمن از افرنگیان دید آنچہ دید
فتنہ ہا اندر حرم آمد پدید
تا نگاہ او ادب از دل نخورد
چشم او را جلوۂ افرنگ برد
ای ’’حکیم غیب‘‘ ، امام عارفان
پختہ از فیض تو خام عارفان
آنچہ اندر پردۂ غیب است گوی
بو کہ آب رفتہ باز آید بجوی