حکایت شیر و شہنشاہ عالمگیررحمة اﷲ علیہ

شاہ عالمگیر گردون آستان
اعتبار دودمان گورگان
پایہ ی اسلامیان برتر ازو
احترام شرع پیغمبر ازو
در میان کارزار کفر و دین
ترکش ما را خدنگ آخرین
تخم الحادی کہ اکبر پرورید
باز اندر فطرت دارا دمید
شمع دل در سینہ ہا روشن نبود
ملت ما از فساد ایمن نبود
حق گزید از ہند عالمگیر را
آن فقیر صاحب شمشیر را
از پی احیای دین مأمور کرد
بہر تجدید یقین مأمور کرد
برق تیغش خرمن الحاد سوخت
شمع دین در محفل ما بر فروخت
کور ذوقان داستانہا ساختند
وسعت ادراک او نشناختند
شعلہ ی توحید را پروانہ بود
چون براہیم اندرین بتخانہ بود
در صف شاہنشان یکتاستی
فقر او از تربتش پیداستی

روزی آن زیبندہ ی تاج و سریر
آن سپہدار و شہنشاہ و فقیر
صبحگاہان شد بہ سیر بیشہ ئی
با پرستاری وفا اندیشہ ئی
سر خوش از کیفیت باد سحر
طایران تسبیح خوان بر ہر شجر
شاہ رمز آگاہ شد محو نماز
خیمہ بر زد در حقیقت از مجاز
شیر ببر آمد پدید از طرف دشت
از خروش او فلک لرزندہ گشت
بوی انسان دادش از انسان خبر
پنجہ عالمگیر را زد بر کمر
دست شہ نادیدہ خنجر بر کشید
شرزہ شیری را شکم از ھم درید
دل بخود راہی نداد اندیشہ را
شیر قالین کرد شیر بیشہ را
باز سوی حق رمید آن ناصبور
بود معراجش نماز با حضور
این چنین دل خود نما و خود شکن
دارد اندر سینہ ی مؤمن وطن
بندہ ی حق پیش مولا لاستی
پیش باطل از نعم بر جاستی
تو ہم ای نادان دلی آور بدست
شاہدی را محملی آور بدست
خویش را در باز و خود را بازگیر
دام گستر از نیاز و ناز گیر
عشق را آتش زن اندیشہ کن
روبہ حق باش و شیری پیشہ کن
خوف حق عنوان ایمان است و بس
خوف غیر از شرک پنہان است و بس