پیام
- Parent Category: پیامِ مشرق
- Hits: 3868
- Print , Email
از من ای باد صبا گوی بہ دانای فرنگ
عقل تا بال گشود است گرفتار تر است
برق را این بہ جگر میزند آن رام کند
عشق از عقل فسون پیشہ جگردار تر است
چشم جز رنگ گل و لالہ نبیند ورنہ
آنچہ در پردۂ رنگ است پدیدار تر است
عجب آن نیست کہ اعجاز مسیحا داری
عجب این است کہ بیمار تو بیمار تر است
دانش اندوختہ ئی دل ز کف انداختہ ئی
آہ زان نقد گرانمایہ کہ در باختہ ئی
حکمت و فلسفہ کاریست کہ پایانش نیست
سیلی عشق و محبت بہ دبستانش نیست
بیشتر راہ دل مردم بیدار زند
فتنہ ئی نیست کہ در چشم سخندانش نیست
دل ز ناز خنک او بہ تپیدن نرسد
لذتی در خلش غمزۂ پنھانش نیست
دشت و کہسار نوردید و غزالی نگرفت
طوف گلشن ز دو یک گل بگریبانش نیست
چارہ این است کہ از عشق گشادی طلبیم
پیش او سجدہ گذاریم و مرادی طلبیم
عقل چون پای درین راہ خم اندر خم زد
شعلہ در آب دوانید و جہان برہم زد
کیمیا سازی او ریگ روان را زر کرد
بر دل سوختہ اکسیر محبت کم زد
وای بر سادگی ما کہ فسونش خوردیم
رھزنی بود کمین کرد و رہ آدم زد
ہنرش خاک بر آورد ز تہذیب فرنگ
باز آن خاک بہ چشم پسر مریم زد
شرری کاشتن و شعلہ درون تا کی؟
عقدہ بر دل زدن و باز گشودن تا کے؟
عقل خود بین دگر و عقل جہان بین دگر است
بال بلبل دگر و بازوی شاہین دگر است
دگر است آنکہ برد دانۂ افتادہ ز خاک
آنکہ گیرد خورش از دانۂ پروین دگر است
دگر است آنکہ زند سیر چمن مثل نسیم
آنکہ در شد بہ ضمیر گل و نسرین دگر است
دگر است آنسوی نہ پردہ گشادن نظری
این سوی پردہ گمان و ظن و تخمین دگر است
ای خوش آن عقل کہ پہنای دو عالم با اوست
نور افرشتہ و سوز دل آدم با اوست
ما ز خلوت کدۂ عشق برون تاختہ ایم
خاک پا را صفت آینہ پرداختہ ایم
در نگر ہمت ما را کہ بہ داوی فکنیم
دو جہان را کہ نہان بردہ عیان باختہ ایم
پیش ما میگذرد سلسلۂ شام و سحر
بر لب جوی روان خیمہ بر افروختہ ایم
در دل ما کہ برین دیر کہن شبخون ریخت
آتشی بود کہ در خشک و تر انداختہ ایم
شعلہ بودیم ، شکستیم و شرر گردیدیم
صاحب ذوق و تمنا و نظر گردیدیم
عشق گردید ہوس پیشہ و ہر بند گسست
آدم از فتنہ او صورت ماہی در شست
رزم بر بزم پسندید و سپاہی آراست
تیغ او جز بہ سر و سینۂ یاران ننشست
رھزنی را کہ بنا کرد جہانبانی گفت
ستم خواجگی او کمر بندہ شکست
بی حجابانہ ببانگ دف و نی می رقصد
جامی از خون عزیزان تنک مایہ بدست
وقت آن است کہ آئین دگر تازہ کنیم
لوح دل پاک بشوئیم و ز سر تازہ کنیم
افسر پادشہی رفت و بہ یغمائی رفت
نی اسکندری و نغمۂ دارائی رفت
کوہکن تیشہ بدست آمد و پرویزی خواست
عشرت خواجگی و محنت لالائی رفت
یوسفی را ز اسیری بہ عزیزی بردند
ہمہ افسانہ و افسون زلیخائی رفت
راز ہائی کہ نہان بود ببازار افتاد
آن سخن سازی و آن انجمن آرائی رفت
چشم بگشای اگر چشم تو صاحب نظر است
زندگی در پی تعمیر جھان دگر است
من درین خاک کہن گوہر جان می بینم
چشم ہر ذرہ چو انجم نگران می بینم
دانہ ئی را کہ بہ آغوش زمین است ہنوز
شاخ در شاخ و برومند و جوان می بینم
کوہ را مثل پر کاہ سبک می یابم
پر کاہی صفت کوہ گران می بینم
انقلابی کہ نگنجد بہ ضمیر افلاک
بینم و ہیچ ندانم کہ چسان می بینم
خرم آنکس کہ درین گرد سواری بیند
جوھر نغمہ ز لرزیدن تاری بیند
زندگی جوی روان است و روان خواہد بود
این می کہنہ جوان است و جوان خواہد بود
آنچہ بود است و نباید ز میان خواہد رفت
آنچہ بایست و نبود است ھمان خواہد بود
عشق از لذت دیدار سراپا نظر است
حسن مشتاق نمود است و عیان خواہد بود
آن زمینی کہ برو گریۂ خونین زدہ ام
اشک من در جگرش لعل گران خواہد بود
مژدۂ صبح درین تیرہ شبانم دادند
شمع کشتند و ز خورشید نشانم دادند
