ارواح رذیلہ کہ با ملک و ملت غداری کردہ و دوزخ ایشانرا قبول نکردہ

پیر رومی آن امام راستان
آشنای ہر مقام راستان
گفت ای گردون نورد سخت کوش
دیدہ ئی آن عالم زنار پوش
آنچہ بر گرد کمر پیچیدہ است
از دم استارہ ئی دزدیدہ است
از گران سیری خرام او سکون
ہر نکو از حکم او زشت و زبون
پیکر او گرچہ از آب و گل است
بر زمینش پا نہادن مشکل است
صد ہزار افرشتۂ تندر بدست
قہر حق را قاسم از روز الست
درہ پیھم می زند سیارہ را
از مدارش بر کند سیارہ را
عالمی مطرود و مردود سپہر
صبح او مانند شام از بخل مہر
منزل ارواح بے یوم النشور
دوزخ از احراقشان آمد نفور
اندرون او دو طاغوت کہن
روح قومی کشتہ از بہر دو تن
جعفر از بنگال و صادق از دکن
ننگ آدم ، ننگ دین ، ننگ وطن
نا قبول و ناامید و نامراد
ملتی از کارشان اندر فساد
ملتی کو بند ہر ملت گشاد
ملک و دینش از مقام خود فتاد
می ندانے خطۂ ہندوستان
آن عزیز خاطر صاحبدلان
خطہ ای ہر جلوہ اش گیتی فروز
در میان خاک و خون غلطد ہنوز
در گلش تخم غلامی را کہ کشت
این ہمہ کردار آن ارواح زشت
در فضای نیلگون یکدم بایست
تا مکافات عمل بینی کہ چیست