طیارہ

سر شاخ گل طایری یک سحر
ہمی گفت با طایران دگر
’’ندادند بال آدمے زادہ را
زمین گیر کردند این سادہ را‘‘
بدو گفتم ای مرغک باد سنج
اگر حرف حق با تو گویم مرنج
ز طیارہ ما بال و پر ساختیم
سوی آسمان رہگذر ساختیم
چہ طیارہ آن مرغ گردون سپر
پر او ز بال ملک تیز تر
بہ پرواز شاہین بہ نیرو عقاب
بہ چشمش ز لاہور تا فاریاب
بگردون خروشندہ و تند جوش
میان نشیمن چو ماہی خموش
خرد ز آب و گل جبرئیل آفرید
زمین را بگردون دلیل آفرید
چو آن مرغ زیرک کلامم شیند
مرا یک نظر آشنایانہ دید
پرش را بہ منقار خارید و گفت
کہ من آنچہ گوئی ندارم شگفت
مگر ای نگاہ تو بر چون و چند
اسیر طلسم تو پست و بلند
’’تو کار زمین را نکو ساختی
کہ با آسمان نیز پرداختی‘‘
سعدی