پند باز با بچۂ خویش

تو دانی کہ بازان ز یک جوہرند
دل شیر دارند و مشت پرند
نکو شیوہ و پختہ تدبیر باش
جسور و غیور و کلان گیر باش
میامیز با کبک و تورنگ و ساز
مگر اینکہ داری ہوای شکار
چہ قومی فرو مایۂ ترسناک
کند پاک منقار خود را بہ خاک
شد آن باشہ نخچیر خویش
کہ گیرد ز صید خود آئین و کیش
بسا شکرہ افتادہ بر روی خاک
شد از صحبت دانہ چینان ہلاک
نگہ دار خود را و خورسند زی
دلیر و درشت و تنومند زی
تن نرم و نازک بہ تیہو گذار
رگ سخت چون شاخ آہو بیار
نصیب جہان آنچہ از خرمی است
ز سنگینی و محنت و پر دمی است
چہ خوش گفت فرزند خود را عقاب
کہ یک قطرہ خون بہتر از لعل ناب
مجو انجمن مثل آہو و میش
بہ خلوت گرا چون نیاکان خویش
چنین یاد دارم ز بازان پیر
نشیمن بشاخ درختی مگیر
کنامی نگیریم در باغ و کشت
کہ داریم در کوہ و صحرا بہشت
ز روی زمین دانہ چیدن خطاست
کہ پہنای گردون خدا داد ماست
نجیبی کہ پا بر زمین سودہ است
ز مرغ سرا سفلہ تر بودہ است
پی شاہبازان بساط است سنگ
کہ بر سنگ رفتن کند تیز چنگ
تو از زرد چشمان صحراستی
بہ گوہر چو سیمرغ والاستی
جوانے اصیلی کہ در روز جنگ
برد مردمک را ز چشم پلنگ
بہ پرواز تو سطوت نوریان
بہ رگھای تو خون کافوریان
تہ چرخ گردندۂ کوژ پشت
بخور آنچہ گیری ز نرم و درشت
ز دست کسی طعمۂ خود مگیر
نکو باش و پند نکویان پذیر