من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم

من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم
بہ نظارۂ جمالی چو ستارہ دیدہ بازم
بہوای زخمہ تو ہمہ نالۂ خموشم
تو باین گمان کہ شاید ز نوا فتادہ سازم
بہ ضمیرم آنچنان کن کہ ز شعلۂ نوائی
دل خاکیان فروزم دل نوریان گدازم
تب و تاب فطرت ما ز نیازمندی ما
تو خدای بی نیازی نرسی بسوز و سازم
بہ کسی عیان نکردم ز کسی نھان نکردم
غزل آنچنان سرودم کہ برون فتاد رازم