حکایت طایری کہ از تشنگی بیتاب بود
- Parent Category: کلیات اقبال - فارسی
- Hits: 4847
- Print , Email
طایری از تشنگی بیتاب بود
در تن او دم مثال موج دود
ریزہ ے الماس در گلزار دید
تشنگی نظارہ ی آب آفرید
از فریب ریزہ ی خورشید تاب
مرغ نادان سنگ را پنداشت آب
مایہ اندوز نم از گوھر نشد
زد برو منقار و کامش تر نشد
گفت الماس ای گرفتار ہوس
تیز بر من کردہ منقار ہوس
قطرہ ی آبی نیم ساقی نیم
من براے دیگران باقی نیم
قصد آزارم کنی دیوانہ ئے
از حیات خود نما بیگانہ ئی
آب من منقار مرغان بشکند
آدمی را گوھر جان بشکند
طایر از الماس کام دل نیافت
روی خویش از ریزہ ی تابندہ تافت
حسرت اندر سینہ اش آباد گشت
در گلوی او نوا فریاد گشت
قطرہ ی شبنم سر شاخ گلی
تافت مثل اشک چشم بلبلی
تاب او محو سپاس آفتاب
لرزہ بر تن از ہراس آفتاب
کوکب رم خوی گردون زادہ ئی
یکدم از ذوق نمود استادہ ئی
صد فریب از غنچہ و گل خوردہ ئی
بہرہ ئی از زندگے نا بردہ ئی
مثل اشک عاشق دلدادہ ئی
زیب مژگانی چکید آمادہ ئی
مرغ مضطر زیر شاخ گل رسید
در دہانش قطرہ ی شبنم چکید
ای کہ می خواہی ز دشمن جان بری
از تو پرسم قطرہ ئی یا گوہری؟
چون ز سوز تشنگی طایر گداخت
از حیات دیگری سرمایہ ساخت
قطرہ سخت اندام و گوہر خو نبود
ریزہ ی الماس بود و او نبود
غافل از حفظ خودی یک دم مشو
ریزہ ے الماس شو شبنم مشو
پختہ فطرت صورت کہسار باش
حامل صد ابر دریا بار باش
خویش را دریاب از ایجاب خویش
سیم شو از بستن سیماب خویش
نغمہ ئی پیدا کن از تار خودی
آشکارا ساز اسرار خودی
