تسخیر فطرت
- Parent Category: پیامِ مشرق
- Hits: 7190
- Print , Email
میلاد آدم
نعرہ زد عشق کہ خونین جگری پیدا شد
حسن لرزید کہ صاحب نظری پیدا شد
فطرت آشفت کہ از خاک جہان مجبور
خود گری خود شکنی خود نگری پیدا شد
خبری رفت ز گردون بہ شبستان ازل
حذر ای پردگیان پردہ دری پیدا شد
آرزو بیخبر از خویش بہ آغوش حیات
چشم وا کرد و جھان دگری پیدا شد
زندگی گفت کہ در خاک تپیدم ہمہ عمر
تا ازین گنبد دیرینہ دری پیدا شد
انکار ابلیس
نوری نادان نیم سجدہ بہ آدم برم
او بہ نہاد است خاک من بہ نژاد آذرم
می تپد از سوز من خون رگ کائنات
من بہ دو صرصرم من بہ غو تندرم
رابطۂ سالمات ضابطۂ امہات
سوزم و سازی دھم آتش مینا گرم
ساختۂ خویش را در شکنم ریز ریز
تا ز غبار کہن ، پیکر نو آورم
از زو من موجۂ چرخ سکون ناپذیر
نقش گر روزگار ، تاب و تب جوہرم
پیکر انجم ز تو گردش انجم ز من
جان بجھان اندرم ، زندگی مضمرم
تو بہ بدن جان دہی ، شور بجان من دھم
تو بہ سکون رہ زنی ، من بہ تپش رہبرم
من ز تنک مایگان گدیہ نکردم سجود
قاہر بی دوزخم ، داور بی محشرم
آدم خاکی نہاد ، دون نظر و کم سواد
زاد در آغوش تو ، پیر شود در برم
اغوای آدم
زندگی سوز و ساز بہ ز سکون دوام
فاختہ شاہین شود از تپش زیر دام
ہیچ نیاید ز تو غیر سجود نیاز
خیز چو سرو بلند ، ای بعمل نرم گام
کوثر و تسنیم برد ، از تو نشاط عمل
گیر ز مینای تاک بادۂ آئینہ فام
زشت و نکو زادۂ وہم خداوند تست
لذت کردار گیر ، گام بنہ ، جوی کام
خیز کہ بنمایمت ، مملکت تازہ ئی
چشم جہان بین گشا ، بہر تماشا خرام
قطرۂ بی مایہ ئی گوھر تابندہ شو
از سر گردون بیفت ، گیر بدریا مقام
تیغ درخشندہ ئی ، جان جہانی گسل
جوھر خود رانما ، آی برون از نیام
بازوی شاہین گشا ، خون تذروان بریز
مرگ بود باز ار زیستن اندر کنام
تو نشناسی ہنوز شوق بمیرد ز وصل
چیست حیات دوام ، سوختن ناتمام
آدم از بہشت بیرون آمدہ میگوید:
چہ خوشست زندگی را ہمہ سوز و ساز کردن
دل کوہ و دشت و صحرا بدمی گداز کردن
ز قفس دری گشادن بہ فضای گلستانی
رہ آسمان نوردن بہ ستارہ راز کردن
بہ گداز ہای پنھان بہ نیاز ہای پیدا
نظری ادا شناسی بحریم ناز کردن
گہی جز یکی ندیدن بہ ھجوم لالہ زاری
گہی خار نیش زن را بہ گل امتیاز کردن
ہمہ سوز ناتمامم ہمہ درد آرزویم
بگمان دھم یقین را کہ شہید جستجویم
صبح قیامت
آدم در حضور باری
ایکہ ز خورشید تو کوکب جان مستنیر
از دلم افروختی شمع جہان ضریر
ریخت ہنر ہای من بحر بیک نای آب
تیشۂ من آورد از جگر خارہ شیر
زہرہ گرفتار من ماہ پرستار من
عقل کلان کار من بہر جہان دار و گیر
من بزمین در شدم من بفلک بر شدم
بستۂ جادوی من ذرہ و مہر منیر
گرچہ فسونش مرا برد ز راہ صواب
از غلطم در گذر عذر گناھم پذیر
رام نگردد جہان تا نہ فسونش خوریم
جز بہ کمند نیاز ناز نگردد اسیر
تا شود از آہ گرم این بت سنگین گداز
بستن زنار او بود مرا ناگزیر
عقل بدام آورد فطرت چالاک را
اہرمن شعلہ زاد سجدہ کند خاک را
نعرہ زد عشق کہ خونین جگری پیدا شد
حسن لرزید کہ صاحب نظری پیدا شد
فطرت آشفت کہ از خاک جہان مجبور
خود گری خود شکنی خود نگری پیدا شد
خبری رفت ز گردون بہ شبستان ازل
حذر ای پردگیان پردہ دری پیدا شد
آرزو بیخبر از خویش بہ آغوش حیات
چشم وا کرد و جھان دگری پیدا شد
زندگی گفت کہ در خاک تپیدم ہمہ عمر
تا ازین گنبد دیرینہ دری پیدا شد
انکار ابلیس
نوری نادان نیم سجدہ بہ آدم برم
او بہ نہاد است خاک من بہ نژاد آذرم
می تپد از سوز من خون رگ کائنات
من بہ دو صرصرم من بہ غو تندرم
رابطۂ سالمات ضابطۂ امہات
سوزم و سازی دھم آتش مینا گرم
ساختۂ خویش را در شکنم ریز ریز
تا ز غبار کہن ، پیکر نو آورم
از زو من موجۂ چرخ سکون ناپذیر
نقش گر روزگار ، تاب و تب جوہرم
پیکر انجم ز تو گردش انجم ز من
جان بجھان اندرم ، زندگی مضمرم
تو بہ بدن جان دہی ، شور بجان من دھم
تو بہ سکون رہ زنی ، من بہ تپش رہبرم
من ز تنک مایگان گدیہ نکردم سجود
قاہر بی دوزخم ، داور بی محشرم
آدم خاکی نہاد ، دون نظر و کم سواد
زاد در آغوش تو ، پیر شود در برم
اغوای آدم
زندگی سوز و ساز بہ ز سکون دوام
فاختہ شاہین شود از تپش زیر دام
ہیچ نیاید ز تو غیر سجود نیاز
خیز چو سرو بلند ، ای بعمل نرم گام
کوثر و تسنیم برد ، از تو نشاط عمل
گیر ز مینای تاک بادۂ آئینہ فام
زشت و نکو زادۂ وہم خداوند تست
لذت کردار گیر ، گام بنہ ، جوی کام
خیز کہ بنمایمت ، مملکت تازہ ئی
چشم جہان بین گشا ، بہر تماشا خرام
قطرۂ بی مایہ ئی گوھر تابندہ شو
از سر گردون بیفت ، گیر بدریا مقام
تیغ درخشندہ ئی ، جان جہانی گسل
جوھر خود رانما ، آی برون از نیام
بازوی شاہین گشا ، خون تذروان بریز
مرگ بود باز ار زیستن اندر کنام
تو نشناسی ہنوز شوق بمیرد ز وصل
چیست حیات دوام ، سوختن ناتمام
آدم از بہشت بیرون آمدہ میگوید:
چہ خوشست زندگی را ہمہ سوز و ساز کردن
دل کوہ و دشت و صحرا بدمی گداز کردن
ز قفس دری گشادن بہ فضای گلستانی
رہ آسمان نوردن بہ ستارہ راز کردن
بہ گداز ہای پنھان بہ نیاز ہای پیدا
نظری ادا شناسی بحریم ناز کردن
گہی جز یکی ندیدن بہ ھجوم لالہ زاری
گہی خار نیش زن را بہ گل امتیاز کردن
ہمہ سوز ناتمامم ہمہ درد آرزویم
بگمان دھم یقین را کہ شہید جستجویم
صبح قیامت
آدم در حضور باری
ایکہ ز خورشید تو کوکب جان مستنیر
از دلم افروختی شمع جہان ضریر
ریخت ہنر ہای من بحر بیک نای آب
تیشۂ من آورد از جگر خارہ شیر
زہرہ گرفتار من ماہ پرستار من
عقل کلان کار من بہر جہان دار و گیر
من بزمین در شدم من بفلک بر شدم
بستۂ جادوی من ذرہ و مہر منیر
گرچہ فسونش مرا برد ز راہ صواب
از غلطم در گذر عذر گناھم پذیر
رام نگردد جہان تا نہ فسونش خوریم
جز بہ کمند نیاز ناز نگردد اسیر
تا شود از آہ گرم این بت سنگین گداز
بستن زنار او بود مرا ناگزیر
عقل بدام آورد فطرت چالاک را
اہرمن شعلہ زاد سجدہ کند خاک را
