تو کیستی ز کجائی کہ آسمان کبود

تو کیستی ز کجائی کہ آسمان کبود
ہزار چشم براہ تو از ستارہ گشود
چہ کویمت کہ چہ بودی چہ کردہ ئی چہ شدی
کہ خون کند جگرم را ایازی محمود
تو آن نئی کہ مصلی ز کہکشان میکرد
شراب صوفی و شاعر تر از خویش ربود
فرنگ اگرچہ ز افکار تو گرہ بگشاد
بہ جرعہ دگری نشئہ ترا افزود
سخن ز نامہ و میزان دراز تر گفتی
بہ حیرتم کہ نبینی قیامت موجود
خوشا کسی کہ حرم را درون سینہ شناخت
دمی تپید و گذشت از مقام گفت و شنود
از آن بمکتب و میخانہ اعتبارم نیست
کہ سجدہ ئی نبرم بر در جبین فرسود