خطاب بہ مصطفی کمال پاشا ایدہ اﷲ

امئی بود کہ ما از اثر حکمت او
واقف از سر نہانخانہ تقدیر شدیم
اصل ما یک شرر باختہ رنگی بود است
نظری کرد کہ خورشید جہانگیر شدیم
نکتۂ عشق فرو شست ز دل پیر حرم
در جھان خوار بہ اندازۂ تقصیر شدیم
باد صحراست کہ با فطرت ما در سازد
از نفسہای صبا غنچۂ دلگیر شدیم
آہ آن غلغلہ کز گنبد افلاک گذشت
نالہ گردید چو پابند بم و زیر شدیم
ای بسا صید کہ بی دام بہ فتراک زدیم
در بغل تیر و کمان کشتۂ نخچیر شدیم
’’ہر کجا راہ دہد اسپ، بران تاز کہ ما
بارہا مات درین عرصہ بتدبیر شدیم‘‘
نظیری