ترا نادان امید غمگساریہا ز افرنگ است

ترا نادان امید غمگساریہا ز افرنگ است
دل شاہین نسوزد بہر آن مرغی کہ در چنگ است
پشیمان شو اگر لعلی ز میراث پدر خواہی
کجا عیش برون آوردن لعلی کہ در سنگ است
سخن از بود و نابود جہان با من چہ میگوئی
من این دانم کہ من ہستم ندانم این چہ نیرنگ است
درین میخانہ ہر مینا ز بیم محتسب لرزد
مگر یک شیشۂ عاشق کہ از وی لرزہ بر سنگ است
خودی را پردہ میگوئی بگو من با تو این گویم
مزن این پردہ را چاکی کہ دامان نگہ تنگ است
کہن شاخی کہ زیر سایہ او پر بر آوردیے
چو برگش ریخت از وی آشیان برداشتن ننگ است
غزل آن گو کہ فطرت ساز خود را پردہ گرداند
چہ آید زان غزل خوانی کہ با فطرت ہماہنگ است