نہ تا سخن از عارف ہندی

1
ذات حق را نیست این عالم حجاب
غوطہ را حایل نگردد نقش آب
2
زادن اندر عالمی دیگر خوش است
تا شباب دیگری آید بدست
3
حق ورای مرگ و عین زندگی است
بندہ چون میرد نمیداند کہ چیست
گرچہ ما مرغان بے بال و پریم
از خدا در علم مرگ افزون تریم
4
وقت ؟ شیرینی بہ زھر آمیختہ
رحمت عامی بہ قھر آمیختہ
خالی از قہرش نبینی شہر و دشت
رحمت او اینکہ گوئی در گذشت
5
کافری مرگست ای روشن نہاد
کی سزد با مردہ غازی را جہاد
مرد مؤمن زندہ و با خود بہ جنگ
بر خود افتد ہمچو بر آہو پلنگ
6
کافر بیدار دل پیش صنم
بہ ز دینداری کہ خفت اندر حرم
7
چشم کورست اینکہ بیند نا صواب
ہیچگہ شب را نبیند آفتاب
8
صحبت گل دانہ را سازد درخت
آدمی از صحبت گل تیرہ بخت
دانہ از گل مے پذیرد پیچ و تاب
تا کند صید شعاع آفتاب
9
من بگل گفتم بگو ای سینہ چاک
چون بگیری رنگ و بو از باد و خاک؟
گفت گل ای ہوشمند رفتہ ہوش
چون پیامی گیری از برق خموش؟
جان بہ تن ما را ز جذب این و آن
جذب تو پیدا و جذب ما نہان