لا الہ الا اﷲ

نکتہ ئی میگویم از مردان حال
امتان را ’’لا‘‘ جلال ’’الا‘‘ جمال
لا و الا احتساب کائنات
لا و الا فتح باب کائنات
ہر دو تقدیر جہان کاف و نون
حرکت از لا زاید از الا سکون
تا نہ رمز لاالہ آید بدست
بند غیر اﷲ را نتوان شکست
در جہان آغاز کار از حرف لاست
این نخستین منزل مرد خداست
ملتی کز سوز او یک دم تپید
از گل خود خویش را باز آفرید
پیش غیر اﷲ ’’لا‘‘ گفتن حیات
تازہ از ہنگامۂ او کائنات
از جنونش ہر گریبان چاک نیست
در خور این شعلہ ہر خاشاک نیست
جذبۂ او در دل یک زندہ مرد
می کند صد رہ نشین را رہ نورد
بندہ را با خواجہ خواہی در ستیز
تخم ’’لا‘‘ در مشت خاک او بریز
ہر کرا این سوز باشد در جگر
ہولش از ہول قیامت بیشتر
لا مقام ضربہای پی بہ پی
این غو رعد است نی آواز نی
ضرب او ہر ’’بود‘‘ را سازد ’’نبود‘‘
تا برون آئی ز گرداب وجود

با تو میگویم ز ایام عرب
تا بدانی پختہ و خام عرب
ریز ریز از ضرب او لات و منات
در جہات آزاد از بند جہات
ہر قبای کہنہ چاک از دست او
قیصر و کسری ھلاک از دست او
گاہ دشت از برق و بارانش بدرد
گاہ بحر از زور طوفانش بدرد
عالمی در آتش او مثل خس
این ہمہ ہنگامہ ’’لا‘‘ بود و بس
اندرین دیر کہن پیھم تپید
تا جھانی تازہ ئی آمد پدید
بانگ حق از صبح خیزیہای اوست
ہر چہ ہست از تخم ریزیہای اوست
اینکہ شمع لالہ روشن کردہ اند
از کنار جوی او آوردہ اند
لوح دل از نقش غیر اﷲ شست
از کف خاکش دو صد ہنگامہ رست

ہمچنان بینی کہ در دور فرنگ
بندگی با خواجگی آمد بہ جنگ
روس را قلب و جگر گردیدہ خون
از ضمیرش حرف ’’لا‘‘ آمد برون
آن نظام کہنہ را برہم زد است
تیز نیشی بر رگ عالم زد است
کردہ ام اندر مقاماتش نگہ
لا سلاطین ، لا کلیسا ، لا الہ
فکر او در تند باد ’’لا‘‘ بماند
مرکب خود را سوی ’’الا‘‘ نراند
آیدش روزی کہ از زور جنون
خویش را زین تند باد آرد برون
در مقام ’’لا‘‘ نیاساید حیات
سوی الا می خرامد کائنات
لا و الا ساز و برگ امتان
نفی بی اثبات مرگ امتان
در محبت پختہ کی گردد خلیل
تا نگردد لا سوی الا دلیل
ایکہ اندر حجرہ ہا سازی سخن
نعرہ لا پیش نمرودی بزن
این کہ می بینی نیرزد با دو جو
از جلال لا الہ آگاہ شو
ہر کہ اندر دست او شمشیر لاست
جملہ موجودات را فرمانرواست