در بیان اینکہ خودی از سؤال ضعیف میگردد
- Parent Category: کلیات اقبال - فارسی
- Hits: 8442
- Print , Email
ای فراہم کردہ از شیران خراج
گشتہ ئی روبہ مزاج از احتیاج
خستگی ہای تو از ناداری است
اصل درد تو ہمین بیماری است
می رباید رفعت از فکر بلند
می کشد شمع خیال ارجمند
از خم ہستی می گلفام گیر
نقد خود از کیسہ ی ایام گیر
خود فرود آ از شتر مثل عمر
الحذر از منت غیر الحذر
تابکے دریوزۂ منصب کنی
صورت طفلان ز نی مرکب کنی
فطرتی کو بر فلک بندد نظر
پست می گردد ز احسان دگر
از سؤال ، افلاس گردد خوار تر
از گدائے گدیہ گر نادار تر
از سؤال آشفتہ اجزای خودی
بی تجلی نخل سینای خودے
مشت خاک خویش را از ہم مپاش
مثل مہ رزق خود از پھلو تراش
گرچہ باشی تنگ روز و تنگ بخت
در رہ سیل بلا افکندہ رخت
رزق خویش از نعمت دیگر مجو
موج آب از چشمہ ی خاور مجو
تا نباشی پیش پیغمبر خجل
روز فردائی کہ باشد جان گسل
ماہ را روزے رسد از خوان مہر
داغ بر دل دارد از احسان مہر
ہمت از حق خواہ و با گردون ستیز
آبروے ملت بیضا مریز
آنکہ خاشاک بتان از کعبہ رفت
مرد کاسب را ’’حبیب اللہ‘‘ گفت
وای بر منت پذیر خوان غیر
گردنش خم گشتہ ی احسان غیر
خویش را از برق لطف غیر سوخت
با پشیزی مایہ ی غیرت فروخت
ای خنک آن تشنہ کاندر آفتاب
می نخواہد از خضر یک جام آب
تر جبین از خجلت سائل نشد
شکل آدم ماند و مشت گل نشد
زیر گردون آن جوان ارجمند
می رود مثل صنوبر سر بلند
در تہی دستی شود خود دار تر
بخت او خوابیدہ ، او بیدار تر
قلزم زنبیل سیل آتش است
گر ز دست خود رسد شبنم ، خوشست
چون حباب از غیرت مردانہ باش
ہم بہ بحر اندر نگون پیمانہ باش
