Menu

A+ A A-

جلوۂ سروش


مرد عارف گفتگو را در ببست
مست خود گردید و از عالم گسست
ذوق و شوق او را ز دست او ربود
در وجود آمد ز نیرنگ شہود
با حضورش ذرہ ہا مانند طور
بے حضور او نہ نور و نی ظہور
نازنینی در طلسم آن شبی
آن شبی بی کوکبی را کوکبی
سنبلستان دو زلفش تا کمر
تاب گیر از طلعتش کوہ و کمر
غرق اندر جلوہ
ٔ مستانہ ئی
خوش سرود آن مست بی پیمانہ ئی
پیش او گردندہ فانوس خیال
ذوفنون مثل سپہر دیر سال
اندر آن فانوس پیکر رنگ رنگ
شکرہ بر گنجشک و بر آہو پلنگ
من بہ رومی گفتم ای دانای راز
بر رفیق کم نظر بگشای راز
گفت ’’این پیکر چو سیم تابناک
زاد در اندیشہ
ٔ یزدان پاک
باز بیتابانہ از ذوق نمود
در شبستان وجود امید فرود
ہمچو ما آوارہ و غربت نصیب
تو غریبی ، من غریبم ، او غریب
ش
أن او جبریلی و نامش سروش
می برد از ہوش و می آرد بہوش
غنچہ
ٔ ما را گشود از شبنمش
مردہ آتش ، زندہ از سوز دمش
زخمہ
ٔ شاعر بہ ساز دل ازوست
چاکہا در پردہ
ٔ محمل ازوست
دیدہ ام در نغمہ
ٔ او عالمی
آتشی گیر از نوای او دمی‘‘


Dervish Designs Online

IQBAL DEMYSTIFIED - Andriod and iOS