Menu

A+ A A-

زبورِعجم

Display # 
خود را کنم سجودی ، دیر و حرم نماندہ
کم سخن غنچہ کہ در پردۂ دل رازی داشت
من بندۂ آزادم عشق است امام من
ای لالہ ای چراغ کہستان و باغ و راغ
ہنگامہ را کہ بست درین دیر دیر پای
لالہ این گلستان داغ تمنائی نداشت
باز این عالم دیرینہ جوان می بایست
صورت گری کہ پیکر روز و شب آفرید
بہار آمد نگہ می غلطد اندر آتش لالہ
این ہم جہانی آن ھم جہانی
بہ نگاہ آشنائی چو درون لالہ دیدم
از داغ فراق او در دل چمنی دارم
جہان رنگ و بو پیدا تو میگوئی کہ راز است این
بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
ترا نادان امید غمگساریہا ز افرنگ است
در این صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را
گذر از آنکہ ندیدست و جز خبر ندہد
دم مرا صفت باد فرودین کردند
چون چراغ لالہ سوزم در خیابان شما
خودی را مردم آمیزی دلیل نارسائی ہا
مثل شرر ذرہ را تن بہ تپیدن دہم
دو دستہ تیغم و گردون برہنہ ساخت مرا
قلندران کہ بہ تسخیر آب و گل کوشند
می دیرینہ و معشوق جوان چیزی نیست
دیار شوق کہ درد آشناست خاک آنجا
تو کیستی ز کجائی کہ آسمان کبود
من ہیچ نمی ترسم از حادثۂ شب ہا
بینی جہان را خود را نبینی
از ہمہ کس کنارہ گیر صحبت آشنا طلب
ز رسم و راہ شریعت نکردہ ام تحقیق
فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
بر دل بیتاب من ساقی می نابی زند
عشق را نازم کہ بودش را غم نابود نی
بیا کہ خاوریان نقش تازہ ئی بستند
عشق اندر جستجو افتاد آدم حاصل است
کشیدی بادہ ہا در صحبت بیگانہ پی در پی
چو خورشید سحر پیدا نگاہی می توان کردن
علمی کہ تو آموزی مشتاق نگاہی نیست
نیابی در جہان یاری کہ داند دلنوازی را
جہان کورست و از آئینۂ دل غافل افتاد است
گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
برون زین گنبد در بستہ پیدا کردہ ام راہی
زندگی در صدف خویش گہر ساختن است
گشادہ رو ز خوش و ناخوش زمانہ گذر
گرچہ می دانم کہ روزی بی نقاب آید برون
خواجہ از خون رگ مزدور سازد لعل ناب
ما از خدای گم شدہ ایم او بجستجوست
درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
عاشق آن نیست کہ لب گرم فغانی دارد
سخن تازہ زدم کس بسخن وا نرسید
لالہ صحرایم از طرف خیابانم برید
شراب میکدۂ من نہ یادگار جم است
از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاہ نیست
خیال من بہ تماشای آسمان بود است
باز بر رفتہ و آیندہ نظر باید کرد
جہان ما ہمہ خاک است و پی سپر گردد
ای غنچہ خوابیدہ چو نرگس نگران خیز
مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز
عرب کہ باز دہد محفل شبانہ کجاست
فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است
ہوس ہنوز تماشا گر جہانداری است
با نشئہ درویشی در ساز و دمادم زن
ز سلطان کنم آرزوی نگاہی
خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش
تکیہ بر حجت و اعجاز و بیان نیز کنند
لالہ این چمن آلودۂ رنگ است ہنوز
غلام زندہ دلانم کہ عاشق سرہ اند
خرد از ذوق نگہ گرم تماشا بود است
دگر ز سادہ دلیہای یار نتوان گفت
زمانہ قاصد طیار آن دلآرام است
اگر بہ بحر محبت کرانہ می خواہی
درون لالہ گذر چون صبا توانی کرد
مہ و ستارہ کہ در راہ شوق ہم سفرند
بر خیز کہ آدم را ہنگام نمود آمد
دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم
’شاخ نھال سدرہ ئی خار و خس چمن مشو‘‘
ای خدای مہر و مہ خاک پریشانی نگر
ما کہ افتندہ تر از پرتو ماہ آمدہ ایم
بہ فغان نہ لب گشودم کہ فغان اثر ندارد
نفس شمار بہ پیچاک روزگار خودیم
چند بروی خودکشی پردۂ صبح و شام را
بحرفی می توان گفتن تمنای جہانی را
بہ تسلئی کہ دادی نگذاشت کار خود را
جانم در آویخت با روزگاران
فرصت کشمکش مدہ این دل بی قرار را
خاور کہ آسمان بکمند خیال اوست
انجم بگریبان ریخت این دیدۂ تر ما را
یاد ایامی کہ خوردم بادہ ہا با چنگ و نی
رمز عشق تو بہ ارباب ہوس نتوان گفت
این دل کہ مرا دادی لبریز یقین بادا
کف خاکی برگ و سازم برہی فشانم او را
بدہ آندل کہ مستی ہای او از بادۂ خویش است
نور تو وانمود سپید و سیاہ را
اگر نظارہ از خود رفتگی آرد حجاب اولی
بجہان دردمندان تو بگو چہ کار داری
درین میخانہ ای ساقی ندارم محرمی دیگر
شب من سحر نمودی کہ بہ طلعت آفتابی
از چشم ساقی مست شرابم
ہوای خانہ و منزل ندارم
زمستان را سرآمد روزگاران
مرا براہ طلب بار در گل است ہنوز
بر جھان دل من تاختنش را نگرید
خوشتر ز ہزار پارسائی
مرغ خوش لہجہ و شاہین شکاری از تست
نہ در اندیشۂ من کار زار کفر و ایمانی
ز شاعر نالہ مستانہ در محشر چہ می خواہی
دل بی قید من با نور ایمان کافری کردہ
ز ہر نقشی کہ دل از دیدہ گیرد پاک میآیم
از آن آبی کہ در من لالہ کارد ساتگینی دہ
ساقیا بر جگرم شعلۂ نمناک انداز
درین محفل کہ کار او گذشت از بادہ و ساقی
سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو
عقل ہم عشق است و از ذوق نگہ بیگانہ نیست
یا مسلمان را مدہ فرمان کہ جان بر کف بنہ
بر عقل فلک پیما ترکانہ شبیخون بہ
نظر بہ راہ نشینان سوارہ می گذرد
تو باین گمان کہ شاید سر آستانہ دارم
خیز و بخاک تشنہ ئی بادۂ زندگی فشان
برون کشید ز پیچاک ہست و بود مرا
فصل بہار این چنین بانگ ہزار این چنین
این جہان چیست صنم خانۂ پندار من است
گرچہ شاہین خرد بر سر پروازی ہست
دل دیدہ ئی کہ دارم ہمہ لذت نظارہ
نوای من از آن پر سوز و بیباک و غم انگیزست
بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
بصدای درمندی بنوای دلپذیری
من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم
از مشت غبار ما صد نالہ برانگیزی
ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را
غزل سرای و نواہای رفتہ باز آور
درون سینۂ ما سوز آرزو ز کجاست؟
’’عشق شور انگیز را ہر جادہ در کوی تو برد‘‘
دعا
حصہ اول
بہ خوانندۂ کتاب زبور
زبورِعجم

Dervish Designs Online

IQBAL DEMYSTIFIED - Andriod and iOS