|
ز افرنگی صنم بیگانہ تو شو
|
|
مسلمانیم و آزاد از مکانیم
|
|
ترا اندر بیابانی مقام است
|
|
بیا باھم در آویزیم و رقصیم
|
|
سراپا درد درمان ناپذیرم
|
|
تو سلطان حجازی من فقیرم
|
|
تو ہم آن می بگیر از ساغر دوست
|
|
13
|
|
بدہ دستی ز پا افتادگان را
|
|
یکی بنگرد فرنگی کج کلاہان
|
|
ز شوق آموختم آن ہای و ہوئی
|
|
12
|
|
بکوی تو گداز یک نوا بس
|
|
ہنوز این خاک دارای شرر ہست
|
|
شریک درد و سوز لالہ بودم
|
|
بہرحالی کہ بودم خوش سرودم
|
|
بجلوت نی نوازیہای من بین
|
|
ز بحر خود بجوی من گھر دہ
|
|
کہ گفت او را کہ آید بوی یاری؟
|
|
مسلمان تا بساحل آرمید است
|
|
گلستانی ز خاک من بر انگیز
|
|
چو رومی در حرم دادم اذان من
|
|
دلی برکف نہادم ، دلبری نیست
|
|
بصدق فطرت رندانہء من
|
|
حضور ملت بیضا تپیدم
|
|
دمید آن لالہ از مشت غبارم
|
|
درین بتخانہ دل با کس نبستم
|
|
مرا این سوز از فیض دم تست
|
|
جہان از عشق و عشق از سینہ تست
|
|
بیا ساقی بگردان جام می را
|
|
بدہ او را جوان پاکبازی
|
|
درین عالم بہشت خرمی ہست
|
|
چو خود را در کنار خود کشیدم
|
|
بہ چشم من نگہ آوردۂ تست
|
|
طلسم علم حاضر را شکستم
|
|
من اندر مشرق و مغرب غریبم
|
|
نگیرد لالہ و گل رنگ و بویم
|
|
مرا در عصر بی سوز آفریدند
|
|
نگاہم زآنچہ بینم بی نیاز است
|
|
ہنوز این خاک دارای شرر ہست
|
|
ہمان سوز جنون اندر سر من
|
|
دل خود را بدست کس ندادم
|
|
غریبم در میان محفل خویش
|
|
دل صاحبدلان او برد یا من؟
|
|
سر منبر کلامش نیشدار است
|
|
دل ملا گرفتار غمی نیست
|
|
نہ با ملا نہ با صوفی نشینم
|
|
فقیرم از تو خواھم ہر چہ خواہم
|
|
می از میخانۂ مغرب چشیدم
|
|
بہ افرنگی بتان دل باختم من
|
|
مران از در کہ مشتاق حضوریم
|
|
در آن دریا کہ او را ساحلی نیست
|
|
نم و رنگ از دم بادی نجویم
|
|
غریبی دردمندی نی نوازی
|
|
درون ما بجز دود نفس نیست
|
|
خودی دادم ز خود نامحرمی را
|
|
زبان ما غریبان از نگاہیست
|
|
رخم از درد پنھان زعفرانی
|
|
تو گفتی از حیات جاودان گوی
|
|
نہ شعر است اینکہ بر وی دل نہادم
|
|
بہ آن رازی کہ گفتم پی نبردند
|
|
پریدم در فضای دلپذیرش
|
|
مرا تنھائی و آہ و فغان بہ
|
|
گہی افتم گہی مستانہ خیزم
|
|
ز سوز این فقیر رہ نشینی
|
|
نگہبان حرم معمار دیر است
|
|
نگویم از فرو فالی کہ بگذشت
|
|
شبی پیش خدا بگریستم زار
|
|
بہ آن بالی کہ بخشیدی ، پریدم
|
|
مسلمانم غریب ہر دیارم
|
|
سبوی خانقاہان خالی از می
|
|
بدست می کشان خالی ایاغ است
|
|
جبین را پیش غیر اللہ سودیم
|
|
مسلمانان بہ خویشان در ستیزند
|
|
فقیران تا بہ مسجد صف کشیدند
|
|
حرم از دیر گیرد رنگ و بوئی
|
|
دگرگوں کرد لادینی جھان را
|
|
متاع شیخ اساطیر کہن بود
|
|
مسلمان گرچہ بی خیل و سپاہی است
|
|
بہ چشمش وانمودم زندگی را
|
|
مپرس از من کہ احوالش چسان است
|
|
مسلمان شرمسار از بی کلاہی است
|
|
تن مرد مسلمان پایدار است
|
|
ملوکیت سراپا شیشہ بازی است
|
|
11
|
|
مسلمان زادہ و نامحرم مرگ
|
|
بہ چشم او نہ نور و نی سرور است
|
|
عروس زندگی در خلوتش غیر
|
|
دگر پاکیزہ کن آب و گل او
|
|
حق آن دہ کہ ’’ مسکین و اسیر‘‘ است
|
|
گریبان چاک و بی فکر رفو زیست
|
|
10
|
|
بروی او در دل ناگشاد
|
|
دل خود را اسیر رنگ و بو کرد
|
|
نماند آن تاب و تب در خون نابش
|
|
ہنوز این چرخ نیلی کج خرام است
|
|
چسان احوال او را بر لب آرم
|
|
چہ گویم زان فقیری دردمندی
|
|
شب ہندی غلامان را سحر نیست
|
|
تب و تاب دل از سوز غم تست
|
|
مسلمان آن فقیر کج کلاہی
|
|
9
|
|
درین وادی زمانی جاودانے
|
|
جہان چار سو اندر بر من
|
|
حکیمان را بھا کمتر نہادند
|
|
بپا ای ھم نفس باہم بنالیم
|
|
8
|
|
غم راہی نشاط آمیزتر کن
|
|
گہی شعر عراقی را بخوانم
|
|
7
|
|
بہ راغان لالہ رست از نو بہاران
|
|
غم پنہاں کہ بی گفتن عیان است
|
|
6
|
|
مقام عشق و مستی منزل اوست
|
|
امیر کاروان آن اعجمی کیست؟
|
|
5
|
|
چہ خوش صحرا کہ شامش صبح خند است
|
|
چہ خوش صحرا کہ در وی کاروانہا
|
|
4
|
|
نم اشک است در چشم سیاہش
|
|
مہار ای ساربان او را نشاید
|
|
سحر با ناقہ گفتم نرم تر رو
|
|
3
|
|
گناہ عشق و مستی عام کردند
|
|
2
|
|
بہ این پیری رہ یثرب گرفتم
|
|
مپرس از کاروان جلوہ مستان
|
|
ندانم دل شہید جلوہ کیست
|
|
نگاہی داشتم بر جوہر دل
|
|
الایا خیمگی خیمہ فروھل
|
|
1
|
|
حضور رسالت
|
