پیامِ مشرق -٤- می باقے - International Iqbal Society - Allama Iqbal

Menu

A+ A A-

پیامِ مشرق -٤- می باقے

Display #

بتان تازہ تراشیدہ ئی دریغ از تو

شعلہ در آغوش دارد عشق بی پروای من

اگرچہ زیب سرش افسر و کلاہی نیست

سر خوش از بادۂ تو خم شکنی نیست کہ نیست

نظر تو ہمہ تقصیر و خرد کوتاہی

عرب از سر شک خونم ہمہ لالہ زار بادا

خاکیم و تند سیر مثال ستارہ ایم

بیا کہ بلبل شوریدہ نغمہ پرداز است

خواجہ ئی نیست کہ چون بندہ پرستارش نیست

جہان عشق نہ میری نہ سروری داند

مثل آئینہ مشو محو جمال دگران

تب و تاب بتکدۂ عجم نرسد بسوز و گداز من

نہ تو اندر حرم گنجی نہ در بتخانہ می آئی

سطوت از کوہ ستانند و بکاہی بخشند

سوز سخن ز نالۂ مستانۂ دل است

گریۂ ما بے اثر نالہ ما نارساست

در جہان دل ما دور قمر پیدا نیست

دلیل منزل شوقم بہ دامنم آویز

بہ یکی از صوفیہ نوشتہ شد

این گنبد مینائی این پستی و بالائی

بی تو از خواب عدم دیدہ گشودن نتوان

فرقی ننہد عاشق در کعبہ و بتخانہ

بہ شاخ زندگی ما نمی ز تشنہ لبی است

حسرت جلوۂ آن ماہ تمامی دارم

فریب کشمکش عقل دیدنی دارد

باز بہ سرمہ تاب دہ چشم کرشمہ زای را

صد نالۂ شبگیری صد صبح بلا خیزی

موج را از سینۂ دریا گسستن میتوان

ز خاک خویش طلب آتشی کہ پیدا نیست

دانۂ سبحہ بہ زنار کشیدن آموز

تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست

بیار بادہ کہ گردون بکام ما گردید

خوش آنکہ رخت خرد را بہ شعلۂ می سوخت

آشنا ہر خار را از قصۂ ما ساختی

از ما بگو سلامی آن ترک تند خو را

ہوای فرودین در گلستان میخانہ میسازد

صورت نپرستم من بتخانہ شکستم من

بیا کہ ساقی گلچہرہ دست بر چنگ است

بہ ملازمان سلطان خبری دہم ز رازی

خیز و نقاب بر گشا پردگیان ساز را

بہ این بھانہ درین بزم محرمی جویم

مرا ز دیدۂ بینا شکایت دگر است

می تراشد فکر ما ہر دم خداوندی دگر

حلقہ بستند سر تربت من نوحہ کران

بہار تا بہ گلستان کشید بزم سرود

IQBAL DEMYSTIFIED - Andriod and iOS