ارمغان حجاز فارسی -٤- حضورعالم انسانیت - International Iqbal Society - Allama Iqbal

Menu

A+ A A-

ارمغان حجاز فارسی -٤- حضورعالم انسانیت

Display #

ز فہم دون نہادان گرچہ دور است

حریف ضرب او مرد تمام است

مشو نخچیر ابلیسان این عصر

بشر تا از مقام خود فتاد است

چہ زھرابی کہ در پیمانہ اوست

چہ شیطانی خرامش واژگونی

بہ ہر کو رہزنان چشم و گوش اند

13

بیا تا نرد را شاہانہ بازیم

تو می دانی صواب و ناصوابم

ترا از ستان خود براندند

جدائی شوق را روشن بصر کرد

جہان تا از عدم بیرون کشیدند

بگو ابلیس را از من پیامی

12

ثباتش دہ کہ میر شش جہات است

شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت

11

بہ روما گفت با من راہب پیر

یقین دانم کہ روزی حضرت او

10

کف خاکی کہ دارم از در اوست

وصال ما وصال اندر فراق است

دلی چون صحبت گل می پذیرد

خودی را از وجود حق وجودے

چہ قومی در گذشت از گفتگوہا

خودی روشن ز نور کبریائی است

9

محبت چیست تاثیر نگاہی است

نگہ دید و خرد پیمانہ ورد

جہان دل ، جہان رنگ و بو نیست

گہی جویندۂ حسن غریبے

من و تو کشت یزدان ، حاصل است این

جہان مھر و مہ زناری اوست

تو میگوئی کہ دل از خاک و خون است

نہ نیروی خودی را زمودی

زمانہ کار او را میبرد پیش

دل ما تش و تن موج دودش

دل ن بحر است کو ساحل نورزد

8

بباد صبحدم شبنم بنالید

7

سحرہا در گریبان شب اوست

برون کن کینہ را از سینۂ خویش

مگو با من خدای ما چنین کرد

از ن غم ہا دل ما دردمند است

جوانمردی کہ دل با خویشتن بست

پریشان ھر دم ما از غمی چند

اگر خاک تو از جان محرمی نیست

نپنداری کہ مرد امتحان مرد

نگرید مرد از رنج و غم و درد

6

بہ ما اے لالہ خود را وانمودی

دو گیتی را بخود باید کشیدن

دل دریا سکون بیگانہ از تست

منہ از کف چراغ رزو را

بہ ضرب تیشہ بشکن بیستون را

دجود است اینکہ بینی یا نمود است

5

الا ای کشتہ نامحرمی چند

مرا یاد است از دانای افرنگ

4

چہ خوش گفت اشتری با کرہ خویش

تو ہم مثل من از خود در حجابی

خوشا روزی کہ خود را باز گیری

فتادی از مقام کبریائے

کبوتر بچہ خود را چہ خوش گفت

گلہ از سختی ایام بگذار

بیا بر خویش پیچیدن بیاموز

چو بلبل نالۂ زاری نداری

3

’’بسا کس اندوہ فردا کشیدند

زمانہ فتنہ ہا ورد و بگذشت

2

یکی از حجرۂ خلوت برونی

بیا ساقی بیار ن کہنہ می را

1

حضور عالم انسانیت

IQBAL DEMYSTIFIED - Andriod and iOS