|
گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد
|
|
مرا ذوق سخن خون در جگر کرد
|
|
ہنوز از بند آب و گل نرستی
|
|
بہر دل عشق رنگ تازہ بر کرد
|
|
بحرف اندر نگیری لامکانرا
|
|
رگ مسلم ز سوز من تپید است
|
|
بساطم خالی از مرغ کباب است
|
|
تو می گوئی کہ من ہستم خدا نیست
|
|
جہان رنگ و بو فہمیدنی ہست
|
|
مشو نومید ازین مشت غباری
|
|
بہ گوشم آمد از خاک مزاری
|
|
بجان من کہ جان نقش تن انگیخت
|
|
میان لالہ و گل آشیان گیر
|
|
قبای زندگانی چاک تا کی
|
|
رمیدی از خداوندان افرنگ
|
|
مگو کار جھان نااستوار است
|
|
عجم بحریست ناپیدا کناری
|
|
خیالم کو گل از فردوس چیند
|
|
ز شاخ آرزو بر خوردہ ام من
|
|
خرد کرپاس را زرینہ سازد
|
|
مرا مثل نسیم آوارہ کردند
|
|
ز جان بیقرار آتش گشادم
|
|
عجم از نغمہ ام آتش بجان است
|
|
عجم از نغمہ ہای من جوان شد
|
|
نوا مستانہ در محفل زدم من
|
|
مرا از پردۂ ساز آگہی نیست
|
|
ز پیش من جہان رنگ و بو رفت
|
|
ربودی دل ز چاک سینۂ من
|
|
سکندر رفت و شمشیر و علم رفت
|
|
زمین خاک در میخانۂ ما
|
|
ضمیر ین فکان غیر از تو کس نیست
|
|
زمین را رازدان آسمان گیر
|
|
بہ شبنم غنچۂ نورستہ می گفت
|
|
تراشیدم صنم بر صورت خویش
|
|
چو نرگس این چمن نادیدہ مگذر
|
|
ز من گو صوفیان با صفا را
|
|
تو ای دل تا نشینی در کنارم
|
|
چہ غم داری ، حیات دل ز دم نیست
|
|
اگر آگاہی از کیف و کم خویش
|
|
بخود نازم گدای بی نیازم
|
|
درونم جلوۂ افکار این چیست؟
|
|
بہ پہنای ازل پر می گشودم
|
|
ہزاران سال با فطرت نشستم
|
|
جہانہا روید از مشت گل من
|
|
حکیمان گرچہ صد پیکر شکستند
|
|
مرنج از برہمن ای واعظ شہر
|
|
دوام ما ز سوز ناتمام است
|
|
دل من بی قرار آرزوئی
|
|
جہان یک نغمہ زار آرزوئی
|
|
مزاج لالۂ خود رو شناسم
|
|
گل رعنا چو من در مشکلی ہست
|
|
دل من رازدان جسم و جان است
|
|
جہان کز خود ندارد دستگاہی
|
|
ز خاک نرگسستان غنچہ ئی رست
|
|
فروغ او بہ بزم باغ و راغ است
|
|
دلا رمز حیات از غنچہ دریاب
|
|
ز آغاز خودی کس را خبر نیست
|
|
میان آب و گل خلوت گزیدم
|
|
بیا با شاہد فطرت نظر باز
|
|
بمنزل رھرو دل در نسازد
|
|
تراش از تیشۂ خود جادۂ خویش
|
|
چسان ای آفتاب آسمان گرد
|
|
جہان ما کہ جز انگارہ ئی نیست
|
|
چو در جنت خرامیدم پس از مرگ
|
|
چسان زاید تمنا در دل ما
|
|
تو گوئی طایر ما زیر دام است
|
|
ندانم بادہ ام یا ساغرم من
|
|
دل بیباک را ضرغام رنگ است
|
|
تو میگوئی کہ آدم خاکزاد است
|
|
کمال زندگی خواہی بیاموز
|
|
نہ من بر مرکب ختلی سوارم
|
|
سخن درد و غم آرد ، درد و غم بہ
|
|
بیا ای عشق اے رمز دل ما
|
|
دل از منزل تہی کن پا برہ دار
|
|
بہ چندین جلوہ در زیر نقابی
|
|
چہ پرسے از کجایم چیستم من ؟
|
|
کسی کو درد پنھانی ندارد
|
|
چہ گویم نکتۂ زشت و نکو چیست
|
|
دل من اے دل من ایدل من
|
|
نہان در سینۂ ما عالمی ہست
|
|
نہ افغانیم و نی ترک و تتاریم
|
|
تو ای کودک منش خود را ادب کن
|
|
کرا جوئی چرا در پیچ و تابی
|
|
ترا درد یکے در سینہ پیچید
|
|
نفس آشفتہ موجی از یم اوست
|
|
نوا در ساز جان از زخمۂ تو
|
|
دل من در طلسم خود اسیر است
|
|
بپای خود مزن زنجیر تقدیر
|
|
ز انجم تا بہ انجم صد جہان بود
|
|
صنوبر بندۂ آزادۂ او
|
|
دماغم کافر زنار دار است
|
|
خیال او درون دیدہ خوشتر
|
|
تو خورشیدی و من سیارۂ تو
|
|
نماید آنچہ ہست این وادی گل
|
|
بہ مرغان چمن ہمداستانم
|
|
جہان ما کہ پایانے ندارد
|
|
مرا روزی گل افسردہ ئی گفت
|
|
مشو ای غنچۂ نورستہ دلگیر
|
|
مپرس از عشق و از نیرنگی عشق
|
|
وفا ناآشنا بیگانہ خو بود
|
|
اگر کردی نگہ بر پارۂ سنگ
|
|
مگو از مدعای زندگانی
|
|
سراپا معنی سر بستہ ام من
|
|
میارا بزم بر ساحل کہ آنجا
|
|
من ای دانشوران در پیچ و تابم
|
|
چو تاب از خود بگیرد قطرۂ آب
|
|
تو ای شیخ حرم شاید ندانی
|
|
ز خوب و زشت تو ناآشنایم
|
|
ز من با شاعر رنگین بیان گوی
|
|
من از بود و نبود خود خموشم
|
|
ز رازی معنی قرآن چہ پرسی؟
|
|
مرا فرمود پیر نکتہ دانے
|
|
ز پیوند تن و جانم چہ پرسی
|
|
دلت می لرزد از اندیشۂ مرگ
|
|
خرد بر چہرۂ تو پردہ ہا بافت
|
|
ھمای علم تا افتد بدامت
|
|
بگو جبریل را از من پیامی
|
|
گدای جلوہ رفتی بر سر طور
|
|
خرد اندر سر ھر کس نہادند
|
|
خرد زنجیری امروز و دوش است
|
|
سفالم را می او جام جم کرد
|
|
بہ خود باز آورد رند کہن را
|
|
نہ پیوستم درین بستان سرا دل
|
|
کنشت و مسجد و بتخانہ و دیر
|
|
خرد گفت او بچشم اندر نگنجد
|
|
چہ میپرسی میان سینہ دل چیست
|
|
چو ذوق نغمہ ام در جلوت آرد
|
|
دمادم نقش ہای تازہ ریزد
|
|
اگر در مشت خاک تو نہادند
|
|
سریر کیقباد ، اکلیل جم خاک
|
|
سکندر با خضر خوش نکتہ ئی گفت
|
|
جہان یارب چہ خوش ہنگامہ دارد
|
|
ز مرغان چمن نا آشنایم
|
|
برون از ورطۂ بود و عدم شو
|
|
زیان بینی ز سیر بوستانم
|
|
ترا از خویشتن بیگانہ سازد
|
|
بہل افسانۂ آن پا چراغی
|
|
ترا یک نکتۂ سر بستہ گویم
|
|
سحر در شاخسار بوستانے
|
|
رہی در سینۂ انجم گشائی
|
|
بکویش رہ سپاری ای دل ایدل
|
|
مسلمانان مرا حرفی است در دل
|
|
شنیدم در عدم پروانہ میگفت
|
|
چہ لذت یارب اندر ہست و بود است
|
|
ترا ای تازہ پرواز آفریدند
|
|
تہی از ہای و ہو میخانہ بودی
|
|
گذشتی تیز گام ای اختر صبح
|
|
بہ یزدان روز محشر برہمن گفت
|
|
ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت
|
|
تنی پیدا کن از مشت غباری
|
|
دلا نارائے پروانہ تا کی
|
|
نہ من انجام و نی آغاز جویم
|
|
نوای عشق را ساز است آدم
|
|
جہان ما کہ نابود است بودش
|
|
سحر می گفت بلبل باغبان را
|
|
جہان مشت گل و دل حاصل اوست
|
|
درین گلشن پریشان مثل بویم
|
|
نہ ہر کس از محبت مایہ دار است
|
|
ببرگ لالہ رنگ آمیزی عشق
|
|
عقابان را بھای کم نہد عشق
|
|
بہ باغان باد فروردین دہد عشق
|
|
دل من روشن از سوز درون است
|
|
شہید ناز او بزم وجود است
|
