Menu

A+ A A-

ارمغان حجاز فارسی -٢- حضور رسالت

Display # 
ز افرنگی صنم بیگانہ تو شو
مسلمانیم و آزاد از مکانیم
ترا اندر بیابانی مقام است
بیا باھم در آویزیم و رقصیم
سراپا درد درمان ناپذیرم
تو سلطان حجازی من فقیرم
تو ہم آن می بگیر از ساغر دوست
13
بدہ دستی ز پا افتادگان را
یکی بنگرد فرنگی کج کلاہان
ز شوق آموختم آن ہای و ہوئی
12
بکوی تو گداز یک نوا بس
ہنوز این خاک دارای شرر ہست
شریک درد و سوز لالہ بودم
بہرحالی کہ بودم خوش سرودم
بجلوت نی نوازیہای من بین
ز بحر خود بجوی من گھر دہ
کہ گفت او را کہ آید بوی یاری؟
مسلمان تا بساحل آرمید است
گلستانی ز خاک من بر انگیز
چو رومی در حرم دادم اذان من
دلی برکف نہادم ، دلبری نیست
بصدق فطرت رندانہء من
حضور ملت بیضا تپیدم
دمید آن لالہ از مشت غبارم
درین بتخانہ دل با کس نبستم
مرا این سوز از فیض دم تست
جہان از عشق و عشق از سینہ تست
بیا ساقی بگردان جام می را
بدہ او را جوان پاکبازی
درین عالم بہشت خرمی ہست
چو خود را در کنار خود کشیدم
بہ چشم من نگہ آوردۂ تست
طلسم علم حاضر را شکستم
من اندر مشرق و مغرب غریبم
نگیرد لالہ و گل رنگ و بویم
مرا در عصر بی سوز آفریدند
نگاہم زآنچہ بینم بی نیاز است
ہنوز این خاک دارای شرر ہست
ہمان سوز جنون اندر سر من
دل خود را بدست کس ندادم
غریبم در میان محفل خویش
دل صاحبدلان او برد یا من؟
سر منبر کلامش نیشدار است
دل ملا گرفتار غمی نیست
نہ با ملا نہ با صوفی نشینم
فقیرم از تو خواھم ہر چہ خواہم
می از میخانۂ مغرب چشیدم
بہ افرنگی بتان دل باختم من
مران از در کہ مشتاق حضوریم
در آن دریا کہ او را ساحلی نیست
نم و رنگ از دم بادی نجویم
غریبی دردمندی نی نوازی
درون ما بجز دود نفس نیست
خودی دادم ز خود نامحرمی را
زبان ما غریبان از نگاہیست
رخم از درد پنھان زعفرانی
تو گفتی از حیات جاودان گوی
نہ شعر است اینکہ بر وی دل نہادم
بہ آن رازی کہ گفتم پی نبردند
پریدم در فضای دلپذیرش
مرا تنھائی و آہ و فغان بہ
گہی افتم گہی مستانہ خیزم
ز سوز این فقیر رہ نشینی
نگہبان حرم معمار دیر است
نگویم از فرو فالی کہ بگذشت
شبی پیش خدا بگریستم زار
بہ آن بالی کہ بخشیدی ، پریدم
مسلمانم غریب ہر دیارم
سبوی خانقاہان خالی از می
بدست می کشان خالی ایاغ است
جبین را پیش غیر اللہ سودیم
مسلمانان بہ خویشان در ستیزند
فقیران تا بہ مسجد صف کشیدند
حرم از دیر گیرد رنگ و بوئی
دگرگوں کرد لادینی جھان را
متاع شیخ اساطیر کہن بود
مسلمان گرچہ بی خیل و سپاہی است
بہ چشمش وانمودم زندگی را
مپرس از من کہ احوالش چسان است
مسلمان شرمسار از بی کلاہی است
تن مرد مسلمان پایدار است
ملوکیت سراپا شیشہ بازی است
11
مسلمان زادہ و نامحرم مرگ
بہ چشم او نہ نور و نی سرور است
عروس زندگی در خلوتش غیر
دگر پاکیزہ کن آب و گل او
حق آن دہ کہ ’’ مسکین و اسیر‘‘ است
گریبان چاک و بی فکر رفو زیست
10
بروی او در دل ناگشاد
دل خود را اسیر رنگ و بو کرد
نماند آن تاب و تب در خون نابش
ہنوز این چرخ نیلی کج خرام است
چسان احوال او را بر لب آرم
چہ گویم زان فقیری دردمندی
شب ہندی غلامان را سحر نیست
تب و تاب دل از سوز غم تست
مسلمان آن فقیر کج کلاہی
9
درین وادی زمانی جاودانے
جہان چار سو اندر بر من
حکیمان را بھا کمتر نہادند
بپا ای ھم نفس باہم بنالیم
8
غم راہی نشاط آمیزتر کن
گہی شعر عراقی را بخوانم
7
بہ راغان لالہ رست از نو بہاران
غم پنہاں کہ بی گفتن عیان است
6
مقام عشق و مستی منزل اوست
امیر کاروان آن اعجمی کیست؟
5
چہ خوش صحرا کہ شامش صبح خند است
چہ خوش صحرا کہ در وی کاروانہا
4
نم اشک است در چشم سیاہش
مہار ای ساربان او را نشاید
سحر با ناقہ گفتم نرم تر رو
3
گناہ عشق و مستی عام کردند
2
بہ این پیری رہ یثرب گرفتم
مپرس از کاروان جلوہ مستان
ندانم دل شہید جلوہ کیست
نگاہی داشتم بر جوہر دل
الایا خیمگی خیمہ فروھل
1
حضور رسالت

Dervish Designs Online

IQBAL DEMYSTIFIED - Andriod and iOS