Menu

A+ A A-

پیامِ مشرق -٢- لالۂ طور

Display # 
گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد
مرا ذوق سخن خون در جگر کرد
ہنوز از بند آب و گل نرستی
بہر دل عشق رنگ تازہ بر کرد
بحرف اندر نگیری لامکانرا
رگ مسلم ز سوز من تپید است
بساطم خالی از مرغ کباب است
تو می گوئی کہ من ہستم خدا نیست
جہان رنگ و بو فہمیدنی ہست
مشو نومید ازین مشت غباری
بہ گوشم آمد از خاک مزاری
بجان من کہ جان نقش تن انگیخت
میان لالہ و گل آشیان گیر
قبای زندگانی چاک تا کی
رمیدی از خداوندان افرنگ
مگو کار جھان نااستوار است
عجم بحریست ناپیدا کناری
خیالم کو گل از فردوس چیند
ز شاخ آرزو بر خوردہ ام من
خرد کرپاس را زرینہ سازد
مرا مثل نسیم آوارہ کردند
ز جان بیقرار آتش گشادم
عجم از نغمہ ام آتش بجان است
عجم از نغمہ ہای من جوان شد
نوا مستانہ در محفل زدم من
مرا از پردۂ ساز آگہی نیست
ز پیش من جہان رنگ و بو رفت
ربودی دل ز چاک سینۂ من
سکندر رفت و شمشیر و علم رفت
زمین خاک در میخانۂ ما
ضمیر ین فکان غیر از تو کس نیست
زمین را رازدان آسمان گیر
بہ شبنم غنچۂ نورستہ می گفت
تراشیدم صنم بر صورت خویش
چو نرگس این چمن نادیدہ مگذر
ز من گو صوفیان با صفا را
تو ای دل تا نشینی در کنارم
چہ غم داری ، حیات دل ز دم نیست
اگر آگاہی از کیف و کم خویش
بخود نازم گدای بی نیازم
درونم جلوۂ افکار این چیست؟
بہ پہنای ازل پر می گشودم
ہزاران سال با فطرت نشستم
جہانہا روید از مشت گل من
حکیمان گرچہ صد پیکر شکستند
مرنج از برہمن ای واعظ شہر
دوام ما ز سوز ناتمام است
دل من بی قرار آرزوئی
جہان یک نغمہ زار آرزوئی
مزاج لالۂ خود رو شناسم
گل رعنا چو من در مشکلی ہست
دل من رازدان جسم و جان است
جہان کز خود ندارد دستگاہی
ز خاک نرگسستان غنچہ ئی رست
فروغ او بہ بزم باغ و راغ است
دلا رمز حیات از غنچہ دریاب
ز آغاز خودی کس را خبر نیست
میان آب و گل خلوت گزیدم
بیا با شاہد فطرت نظر باز
بمنزل رھرو دل در نسازد
تراش از تیشۂ خود جادۂ خویش
چسان ای آفتاب آسمان گرد
جہان ما کہ جز انگارہ ئی نیست
چو در جنت خرامیدم پس از مرگ
چسان زاید تمنا در دل ما
تو گوئی طایر ما زیر دام است
ندانم بادہ ام یا ساغرم من
دل بیباک را ضرغام رنگ است
تو میگوئی کہ آدم خاکزاد است
کمال زندگی خواہی بیاموز
نہ من بر مرکب ختلی سوارم
سخن درد و غم آرد ، درد و غم بہ
بیا ای عشق اے رمز دل ما
دل از منزل تہی کن پا برہ دار
بہ چندین جلوہ در زیر نقابی
چہ پرسے از کجایم چیستم من ؟
کسی کو درد پنھانی ندارد
چہ گویم نکتۂ زشت و نکو چیست
دل من اے دل من ایدل من
نہان در سینۂ ما عالمی ہست
نہ افغانیم و نی ترک و تتاریم
تو ای کودک منش خود را ادب کن
کرا جوئی چرا در پیچ و تابی
ترا درد یکے در سینہ پیچید
نفس آشفتہ موجی از یم اوست
نوا در ساز جان از زخمۂ تو
دل من در طلسم خود اسیر است
بپای خود مزن زنجیر تقدیر
ز انجم تا بہ انجم صد جہان بود
صنوبر بندۂ آزادۂ او
دماغم کافر زنار دار است
خیال او درون دیدہ خوشتر
تو خورشیدی و من سیارۂ تو
نماید آنچہ ہست این وادی گل
بہ مرغان چمن ہمداستانم
جہان ما کہ پایانے ندارد
مرا روزی گل افسردہ ئی گفت
مشو ای غنچۂ نورستہ دلگیر
مپرس از عشق و از نیرنگی عشق
وفا ناآشنا بیگانہ خو بود
اگر کردی نگہ بر پارۂ سنگ
مگو از مدعای زندگانی
سراپا معنی سر بستہ ام من
میارا بزم بر ساحل کہ آنجا
من ای دانشوران در پیچ و تابم
چو تاب از خود بگیرد قطرۂ آب
تو ای شیخ حرم شاید ندانی
ز خوب و زشت تو ناآشنایم
ز من با شاعر رنگین بیان گوی
من از بود و نبود خود خموشم
ز رازی معنی قرآن چہ پرسی؟
مرا فرمود پیر نکتہ دانے
ز پیوند تن و جانم چہ پرسی
دلت می لرزد از اندیشۂ مرگ
خرد بر چہرۂ تو پردہ ہا بافت
ھمای علم تا افتد بدامت
بگو جبریل را از من پیامی
گدای جلوہ رفتی بر سر طور
خرد اندر سر ھر کس نہادند
خرد زنجیری امروز و دوش است
سفالم را می او جام جم کرد
بہ خود باز آورد رند کہن را
نہ پیوستم درین بستان سرا دل
کنشت و مسجد و بتخانہ و دیر
خرد گفت او بچشم اندر نگنجد
چہ میپرسی میان سینہ دل چیست
چو ذوق نغمہ ام در جلوت آرد
دمادم نقش ہای تازہ ریزد
اگر در مشت خاک تو نہادند
سریر کیقباد ، اکلیل جم خاک
سکندر با خضر خوش نکتہ ئی گفت
جہان یارب چہ خوش ہنگامہ دارد
ز مرغان چمن نا آشنایم
برون از ورطۂ بود و عدم شو
زیان بینی ز سیر بوستانم
ترا از خویشتن بیگانہ سازد
بہل افسانۂ آن پا چراغی
ترا یک نکتۂ سر بستہ گویم
سحر در شاخسار بوستانے
رہی در سینۂ انجم گشائی
بکویش رہ سپاری ای دل ایدل
مسلمانان مرا حرفی است در دل
شنیدم در عدم پروانہ میگفت
چہ لذت یارب اندر ہست و بود است
ترا ای تازہ پرواز آفریدند
تہی از ہای و ہو میخانہ بودی
گذشتی تیز گام ای اختر صبح
بہ یزدان روز محشر برہمن گفت
ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت
تنی پیدا کن از مشت غباری
دلا نارائے پروانہ تا کی
نہ من انجام و نی آغاز جویم
نوای عشق را ساز است آدم
جہان ما کہ نابود است بودش
سحر می گفت بلبل باغبان را
جہان مشت گل و دل حاصل اوست
درین گلشن پریشان مثل بویم
نہ ہر کس از محبت مایہ دار است
ببرگ لالہ رنگ آمیزی عشق
عقابان را بھای کم نہد عشق
بہ باغان باد فروردین دہد عشق
دل من روشن از سوز درون است
شہید ناز او بزم وجود است

Dervish Designs Online

IQBAL DEMYSTIFIED - Andriod and iOS