عشق را نازم کہ بودش را غم نابود نی

عشق را نازم کہ بودش را غم نابود نی
کفر او زنار دار حاضر و موجود نی
عشق اگر فرمان دہد از جان شیرین ہم گذر
عشق محبوب است و مقصود است و جان مقصود نی
کافری را پختہ تر سازد  شکست سومنات
گرمی بتخانہ بی ہنگامۂ محمود نی
مسجد و میخانہ و دیر و کلیسا و کنشت
صد فسون از بہر دل بستند و دل خوشنود نی
نغمہ پردازی ز جوی کوہسار آموختم
در گلستان بودہ ام یک نالہ درد آلود نی
پیش من آئی دم سردی دل گرمی بیار
جنبش اندر تست اندر نغمۂ داؤد نی
عیب من کم جوی و از جامم عیار خویش گیر
لذت تلخاب من بی جان غم فرسود نی