گرچہ می دانم کہ روزی بی نقاب آید برون

گرچہ می دانم کہ روزی بی نقاب آید برون
تا نپنداری کہ جان از پیچ و تاب آید برون
ضربتی باید کہ جان خفتہ برخیزد ز خاک
نالہ کی بی زخمہ از تار رباب آید برون
تاک خویش از گریہ ہای نیمشب سیراب دار
کز درون او شعاع آفتاب آید برون
ذرۂ بی مایہ ئی ترسم کہ ناپیدا شوی
پختہ تر کن خویش را تا آفتاب آید برون
در گذر از خاک و خود را پیکر خاکی مگیر
چاک اگر در سینہ ریزی ماہتاب آید برون
گر بروی تو حریم خویش را در بستہ اند
سر بسنگ آستان زن لعل ناب آید برون