سخن تازہ زدم کس بسخن وا نرسید

سخن تازہ زدم کس بسخن وا نرسید
جلوہ خون گشت و نگاہی بتماشا نرسید
سنگ می باش و درین کارگہ شیشہ گذر
وای سنگی کہ صنم گشت و بہ مینا نرسید
کہنہ را در شکن و باز بہ تعمیر خرام
ہر کہ در ورطۂ ’’لا‘‘ ماند بہ ’’الا‘ نرسید
ایخوش آن جوی تنک مایہ کہ از ذوق خودی
در دل خاک فرو رفت و بدریا نرسید
از کلیمی سبق آموز کہ دانای فرنگ
جگر بحر شکافید و بہ سینا نرسید
عشق انداز تپیدن ز دل ما آموخت
شرر ماست کہ برجست و بہ پروانہ رسید