فرصت کشمکش مدہ این دل بی قرار را

فرصت کشمکش مدہ این دل بی قرار را
یک دو شکن زیادہ کن گیسوی تابدار را
از تو درون سینہ ام برق تجلئی کہ من
با مہ و مہر دادہ ام تلخی انتظار را
ذوق حضور در جہان رسم صنم گری نہاد
عشق فریب می دہد جان امیدوار را
تا بفراغ خاطری نغمۂ تازہ ئی زنم
باز بہ مرغزار دہ طایر مرغزار را
طبع بلند دادہ ئی بند ز پای من گشای
تا بہ پلاس تو دہم خلعت شہریار را
تیشہ اگر بسنگ زد این چہ مقام گفتگوست
عشق بدوش می کشد این ہمہ کوہسار را