ہوای خانہ و منزل ندارم

ہوای خانہ و منزل ندارم
سر راہم غریب ہر دیارم
سحر می گفت خاکستر صبا را
’’فسرد از باد این صحرا شرارم
گذر نرمک ، پریشانم مگردان
ز سوز کاروانے یادگارم‘‘
ز چشمم اشک چون شبنم فرو ریخت
کہ من ھم خاکم و در رہگذارم
بگوش من رسید از دل سرودی
کہ جوی روزگار از چشمہ سارم
ازل تاب و تب پیشنیۂ من
ابد از ذوق و شوق انتظارم
میندیش از کف خاکی میندیش
بجان تو کہ من پایان ندارم