ساقیا بر جگرم شعلۂ نمناک انداز

ساقیا بر جگرم شعلۂ نمناک انداز
دگر آشوب قیامت بہ کف خاک انداز
او بیک دانۂ گندم بہ زمینم انداخت
تو بیک جرعہ آب آنسوی افلاک انداز
عشق را بادہ مرد افکن و پرزور بدہ
لای این بادہ بہ پیمانہ ادراک انداز
حکمت و فلسفہ کرد است گران خیز مرا
خضر من از سرم این بار گران پاک انداز
خرد از گرمی صہبا بگدازی نرسید
چارۂ کار بہ آن غمزہ چالاک انداز
بزم در کشمکش بیم و امید است ہنوز
ہمہ را بی خبر از گردش افلاک انداز
میتوان ریخت در آغوش خزان لالہ و گل
خیز و بر شاخ کہن خون رگ تاک انداز