ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را

ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را
زندہ کن از صدای من خاک ہزار سالہ را
با دل ما چہا کنی تو کہ ببادۂ حیات
مستی شوق می دہی آب و گل پیالہ را
غنچۂ دل گرفتہ را از نفسم گرہ گشای
تازہ کن از نسیم من داغ درون لالہ را
می گذرد خیال من از مہ و مہر و مشتری
تو بکمین چہ خفتہ ای صید کن این غزالہ را
خواجۂ من نگاہ دار آبروی گدای خویش
آنکہ ز جوی دیگران پر نکند پیالہ را