جوی آب

بنگر کہ جوی آب چہ مستانہ میرود
مانند کہکشان بگریبان مرغزار
در خواب ناز بود بہ گہوارۂ سحاب
وا کرد چشم شوق بہ آغوش کوہسار
از سنگریزہ نغمہ گشاید خرام او
سیمای او چو آینہ بیرنگ و بی غبار
زی بحر بیکرانہ چہ مستانہ میرود
در خود یگانہ از ہمہ بیگانہ میرود
در راہ او بھار پریخانہ آفرید
نرگس دمید و لالہ دمید و سمن دمید
گل عشوہ داد و گفت یکی پیش ما بایست
خندید غنچہ و سر دامان او کشید
نا آشنای جلوہ فروشان سبز پوش
صحرا برید و سینۂ کوہ و کمر درید
زی بحر بیکرانہ چہ مستانہ میرود
در خود یگانہ از ہمہ بیگانہ میرود
صد جوی دشت و مرغ و کہستان و باغ و راغ
گفتند ای بسیط زمین با تو سازگار
ما را کہ راہ از تنک آبی نبردہ ایم
از دستبرد ریگ بیابان نگاہ دار
وا کردہ سینہ را بہ ہوا ہای شرق و غرب
در بر گرفتہ ہمسفران زبون و زار
زی بحر بیکرانہ چہ مستانہ میرود
با صد ھزار گوھر یکدانہ میرود
دریای پر خروش ز بند و شکن گذشت
از تنگنای وادی و کوہ و دمن گذشت
یکسان چو سیل کردہ نشیب و فراز را
از کاخ شاہ و بارہ ہ کشت و چمن گذشت
بیتاب و تند و تیز و جگر سوز و بیقرار
در ہر زمان بہ تازہ رسید از کہن گذشت
زی بحر بیکرانہ چہ مستانہ میرود
در خود یگانہ از ہمہ بیگانہ میرود