ارض ملک خداست

سر گذشت آدم اندر شرق و غرب
بہر خاکی فتنہ ہای حرب و ضرب
یک عروس و شوہر او ما ھمہ
آن فسونگر بی ہمہ ھم با ھمہ
عشوہ ہای او ہمہ مکر و فن است
نی از آن تو نہ از آن من است
در نسازد با تو این سنگ و حجر
این ز اسباب حضر تو در سفر
اختلاط خفتہ و بیدار چیست
ثابتی را کار با سیار چیست
حق زمین را جز متاع ما نگفت
این متاع بی بہا مفت است مفت
دہ خدایا نکتہ ئی از من پذیر
رزق و گور از وی بگیر او را مگیر
صحبتش تا کے تو بود و او نبود
تو وجود و او نمود بے وجود
تو عقابی طایف افلاک شو
بال و پر بگشا و پاک از خاک شو
باطن ’’الارض ﷲ‘‘ ظاہر است
ہر کہ این ظاہر نبیند کافر است

من نگویم در گذر از کاخ و کوی
دولت تست این جہان رنگ و بوی
دانہ دانہ گوھر از خاکش بگیر
صید چون شاہین ز افلاکش بگیر
تیشۂ خود را بہ کہسارش بزن
نوری از خود گیر و بر نارش بزن
از طریق آزری بیگانہ باش
بر مراد خود جھان نو تراش
دل بہ رنگ و بوی و کاخ و کو مدہ
دل حریم اوست جز با او مدہ
مردن بی برگ و بی گور و کفن
گم شدن در نقرہ و فرزند و زن
ہر کہ حرف لاالہ از بر کند
عالمی را گم بخویش اندر کند
فقر جوع و رقص و عریانی کجاست؟
فقر سلطانی است رہبانی کجاست؟