دعا
- Parent Category: کلیات اقبال - فارسی
- Hits: 9200
ای چو جان اندر وجود عالمی
جان ما باشی و از ما می رمی
نغمہ از فیض تو در عود حیات
موت در راہ تو محسود حیات
باز تسکین دل ناشاد شو
باز اندر سینہ ہا آباد شو
باز از ما خواہ ننگ و نام را
پختہ تر کن عاشقان خام را
از مقدر شکوہ ہا داریم ما
نرخ تو بالا و ناداریم ما
از تہیدستان رخ زیبا مپوش
عشق سلمان و بلال ارزان فروش
چشم بیخواب و دل بیتاب دہ
باز ما را فطرت سیماب دہ
آیتی بمنا ز آیات مبین
تا شود اعناق اعدا خاضعین
کوہ آتش خیز کن این کاہ را
ز آتش ما سوز غیر اللہ را
رشتہ ی وحدت چو قوم از دست داد
صد گرہ بر روی کار ما فتاد
ما پریشان در جہان چون اختریم
ہمدم و بیگانہ از یکدیگریم
باز این اوراق را شیرازہ کن
باز آئین محبت تازہ کن
باز ما را بر ہمان خدمت گمار
کار خود با عاشقان خود سپار
رہروان را منزل تسلیم بخش
قوت ایمان ابراہیم بخش
عشق را از شغل لا آگاہ کن
آشنای رمز الااللہ کن
منکہ بھر دیگران سوزم چو شمع
بزم خود را گریہ آموزم چو شمع
یارب آن اشکی کہ باشد دلفروز
بیقرار و مضطر و آرام سوز
کارمش در باغ و روید آتشی
از قبای لالہ شوید آتشی
دل بدوش و دیدہ بر فرداستم
در میان انجمن تنہا ستم
’’ہر کسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من‘‘
در جہان یارب ندیم من کجاست
نخل سینایم کلیم من کجاست
ظالمم بر خود ستم ہا کردہ ام
شعلہ ئی را در بغل پروردہ ام
شعلہ ئی غارت گر سامان ہوش
آتشی افکندہ در دامان ہوش
عقل را دیوانگی آموختہ
علم را سامان ہستی سوختہ
آفتاب از سوز او گردون مقام
برقہا اندر طواف او مدام
ہمچو شبنم دیدہ ی گریان شدم
تا امین آتش پنہان شدم
شمع را سوز عیان آموختم
خود نہان از چشم عالم سوختم
شعلہ ہا آخر ز ہر مویم دمید
از رگ اندیشہ ام آتش چکید
عندلیبم از شرر ہا دانہ چید
نغمہ ی آتش مزاجی آفرید
سینہ ی عصر من از دل خالی است
می تپد مجنون کہ محمل خالی است
شمع را تنہا تپیدن سہل نیست
آہ یک پروانہ ی من اہل نیست
انتظار غمگساری تا کجا
جستجوی راز دارے تا کجا
ای ز رویت ماہ و انجم مستنیر
آتش خود را ز جانم باز گیر
این امانت بازگیر از سینہ ام
خار جوہر برکش از آئینہ ام
یا مرا یک ھمدم دیرینہ دہ
عشق عالم سوز را آئینہ دہ
موج در بحر است ہم پہلوی موج
ہست با ھمدم تپیدن خوی موج
بر فلک کوکب ندیم کوکبست
ماہ تابان سر بزانوی شب است
روز پھلوی شب یلدا زند
خویش را امروز بر فردا زند
ہستی جوئی بجوئے گم شود
موجہ ی بادی ببوئے گم شود
ہست در ہر گوشہ ی ویرانہ رقص
می کند دیوانہ با دیوانہ رقص
گرچہ تو در ذات خود یکتاستی
عالمی از بھر خویش آراستی
من مثال لالہ ی صحراستم
درمیان محفلی تنہاستم
خواہم از لطف تو یاری ہمدمی
از رموز فطرت من محرمی
ھمدمی دیوانہ ئی فرزانہ ئی
از خیال این و آن بیگانہ ئی
تا بجان او سپارم ہوی خویش
باز بینم در دل او روی خویش
سازم از مشت گل خود پیکرش
ہم صنم او را شوم ہم آزرش
تمت