حکمت فرنگ

شنیدم کہ در پارس مرد گزین
ادا فہم رمز آشنا نکتہ بین
بسی سختی از جان کنی دید و مرد
بر آشفت و جان شکوہ لبریز برد
بہ نالش در آمد بہ یزدان پاک
کہ دارم دلی از اجل چاک چاک
کمالی ندارد بہ این یک فنی
نداند فن تازۂ جان کنی
برد جان و ناپختہ در کار مرگ
جہان نو شد و او ہمان کہنہ برگ
فرنگ آفریند ہنرہا شگرف
بر انگیزد از قطرہ ئی بحر ژرف
کشد گرد اندیشہ پرگار مرگ
ہمہ حکمت او پرستار مرگ
رود چون نہنگ آبدوزش بہ یم
ز طیارۂ او ہوا خوردہ بم
نبینی کہ چشم جہان بین ہور
ہمی گردد از غاز او روز کور
تفنگش بہ کشتن چنان تیز دست
کہ افرشتۂ مرگ را دم گسست
فرست این کہن ابلہ را در فرنگ
کہ گیرد فن کشتن بی درنگ