ولم یکن لہ‘ کفواً احد

مسلم چشم از جہان بر بستہ چیست؟
فطرت این دل بحق پیوستہ چیست؟
لالہ ئی کو بر سر کوہی دمید
گوشۂ دامان گلچینی ندید
آتش او شعلہ ئی گیرد بہ بر
از نفس ہای نخستین سحر
آسمان ز آغوش خود نگذاردش
کوکب واماندہ ئی پنداردش
بوسدش اول شعاع آفتاب
شبنم از چشمش بشوید گرد خواب

رشتۂ ئی با لم یکن باید قوی
تا تو در اقوام بی ہمتا شوی
آنکہ ذاتش واحد است و لاشریک
بندہ اش ہم در نسازد با شریک
مؤمن بالای ھر بالاتری
غیرت او بر نتابد ہمسری
خرقۂ ’’لا تحزنوا‘‘ اندر برش
’’انتم الاعلون‘‘ تاجی بر سرش
می کشد بار دو عالم دوش او
بحر و بر پروردۂ آغوش او
بر غو تندر مدام افکندہ گوش
برق اگر ریزد ہمی گیرد بدوش
پیش باطل تیغ و پیش حق سپر
امر و نہی او عیار خیر و شر
در گرہ صد شعلہ دارد اخگرش
زندگی گیرد کمال از جوہرش
در فضای این جہان ہای و ہو
نغمہ پیدا نیست جز تکبیر او
عفو و عدل و بذل و احسانش عظیم
ہم بقہر اندر مزاج او کریم
ساز او در بزم ہا خاطر نواز
سوز او در رزم ہا آہن گداز
در گلستان با عنادل ہم صفیر
در بیابان جرہ باز صید گیر
زیر گردون می نیاساید دلش
بر فلک گیرد قرار آب و گلش
طایرش منقار بر اختر زند
آنسوی این کہنہ چنبر بر زند
تو بہ پروازی پری نگشودہ ئی
کرمک استی زیر خاک آسودہ ئی
خوار از مہجوری قرآن شدی
شکوہ سنج گردش دوران شدی
ای چو شبنم بر زمین افتندہ ئی
در بغل داری کتاب زندہ ئی
تا کجا در خاک می گیری وطن
رخت بردار و سر گردون فکن